زینب ای زینب محزون و غمین

باغبان گل یاس امّ بنین

بر تو ای مادر عباس سلام

من علیک ای همه جا یار امام

ریزد از درج دهان دُرّ ثمین

تا بگویم مدحت امّ‌البنین

گر چه در وصفش زبانم الکن است

مدح این بانو کجا کار من است

گوش ای اهل سما خلق زمین

که سخن گویمتان ام‌بنین

من که خود بی‌خبر از خود بودم

تا که چشم تر خود بگشودم

السلام ای فاطمه امّ‌البنین

السلام ای بانوی دنیا و دین

السلام ای همسر شیر خدا

مادر عباس شمشیر خدا

می‌گفت یکی به گوش من وای حسین

آن سید بی‌غسل و کفن وای حسین

خون لخته به تشت خواهرش دید و گریست

ای وای حسن وای حسن وای حسین

همسایۀ صبر خواهرش بود حسن

دنبالۀ زخم مادرش بود حسن

یک کوزه پر از سم، لب افطار خدا

لب تشنه‌تر از برادرش بود حسن

مرغ دل از کنج سینه پر گرفت

تا بهشت دل، مدینه پر گرفت

بال زد تا تربت پاک بقیع

بسته شد قلبم به فتراک بقیع

من ام بنینم که دلم تاب ندارد

از سوز جگر دیدۀ من خواب ندارد

در سینۀ من ترکش هفتاد و دو زخم است

تار دل من، حاجت مضراب ندارد

ای تو شمع انجمن امّ‌البنین

شاهد افروختن امّ‌البنین

ای ز بعد فاطمه چون فاطمه

از برای بوالحسن امّ‌البنین

یک چشم می‌کشد به روی خاک عکس آب

یک دست می‌زند به فلک نقش ماهتاب

عکس چهار قبر کشد مادری به خاک

هر روز زائر است در این قطعه آفتاب

وقتی تو دل نازکتر از ابر بهاری

حق داری از دوری گل‌هایت بباری

تو همچنان شمعی که بعد از آن وقایع

کارت شده یک عمر تنها گریه، زاری

گفتم امّ‌البنین دلم پا شد

گره‌هایی که داشتم وا شد

مادر آب را صدا زدم و

خشکسالم شبیه دریا شد