ام البنینم و شب دلداری من است

شب زنده‌دار فاطمه بیداری من است

امشب وصال فاطمه را درک می‌کنم

دل بی‌قرار لحظۀ دلداری من است

سوزد همی ز داغ عزیزان جگر مرا

صیاد دون شکسته ز کین بال و پر مرا

امّ‌البنین نخواند از این پس مرا کسی

من ام بی‌بنینم و نبود پسر مرا

ماهی که در جمال برابر نداشتی

در سینه غیر عشق برادر نداشتی

دادی به راه دوست دو دستان خود ولی

دست از غریب کرببلا برنداشتی

السلام ای مادر عشق و ادب

همسر شایستۀ شاه عرب

السلام ای نور ایمان و یقین

مادر عباس یا امّ‌البنین

چه قابل دارد ابراهیم از این پس من، دو اسماعیل

بگیر از دست‌های منتظر لطفاً، دو اسماعیل

اگر چه من درختم شاخه‌ام تنها دو گل دارد

همین دار و ندارم هست از گلشن، دو اسماعیل

خبر داده بودند بین‌النهرین را

برگ‌ریزانی می‌آید

شبیه گُل که با هر چیز دیگر فرق دارد

ولی نه، با گل این شرم معطّر فرق دارد

و با آتش‌فشان‌های تب‌آلود جهان هم

دو چشمش، این دو خورشید شناور، فرق دارد

این نام‌ها که زمزمه‌ای بر لب منند

خورشیدهای گمشدۀ زینب منند

بی‌دعوت از مسیر شهادت گذشته‌اند

این «از مدینه آمده‌ها» کوکب منند

حالا تو از همیشۀ خود سر به زیرتر

از هر چه شعر، هر چه غزل، بی‌نظیرتر

طوفان چندم است، مگر می‌توان شمرد؟!

آه‌ای زنی که کوه به صبرِ تو سجده برد!

شب شد! ولی نه! قافله شب را کنار زد

خورشید، خیمه در جریان غبار زد

منبر نهاد، حضرت خورشید، روی باد

مکتب! طنین خطبه‌ی غرای بامداد!

آهی کشید و دور و برش را نگاه کرد

بی‌اختیار، پشت سرش را نگاه کرد

مثل همیشه طرز نگاهش غریب بود

این التفات پر هیجانش عجیب بود

دو میوۀ دل خود را سپرده دست برادر

نگاه خیمه پر از اشک، وداع آخر مادر

شفق شفق گل خورشید به روی دامن این دشت

دو ماه پاره گواه طلوع سرخ برادر