دریا تمام سوز لبش را به آب داد

صحرا به تشنگان، قدح آفتاب داد

مردی سوار آب، به دریا سلام کرد

باران نیزه بود که او را جواب داد

گره خورده است قلب آسمان بر تار گیسویت

معین می‌شود تکلیف محشر، با ترازویت

نفس‌هایت معطر کرد دنیای نجابت را

شبی که شیشۀ عمر زمین پر می­‌شد از بویت

خدا می‌خواست در زیباترین نقاشی خلقت

به تصویر آورد قدیسه‌­ها را با قلم مویت

چو پیدا کرد در خود یاس را آب

نفهمید آن همه احساس را آب

چه نومیدانه آن دم آرزو کرد

لب خشکیدۀ  عبّاس را آب

به­‌سوی علقمه عبّاس می­‌رفت

که موجی از غم و احساس می­‌رفت

تمام باغ شاهد بود، آن یاس

به جنگ لشگری از داس می‌­رفت

بهار آیینۀ  یاد تو باشد

گل خورشید همزاد تو باشد

به هر دشتی که سرخ از خون مردی­ است

طنین سبز فریاد تو باشد

ز جا اسطورۀ  احساس برخاست

درون خیمه، عطر یاس برخاست

عطش در خیمه‌­ها بیداد می‌­کرد

پیِ آب‌­آوری عبّاس برخاست

عبّاس، یعنی تا شهادت یکّه تازی

عبّاس، یعنی با شهیدان همنوازی

عبّاس، یعنی عشق، یعنی پاکبازی

عبّاس، یعنی یک نیستان تکنوازی

آنجا که آب، آب گوارا، سرد

زیر رکاب و چکمۀ  او می‌تافت

او در زلال خویش نظر می‌­کرد

از عمق درد، غریبانه، کربلا تو بگو

هر آنچه دیده­‌ای آری به چشم‌­ها تو بگو

بگو که خاک تو، آکنده از خدا شده است

بگو که وسعت یک قرن در تو جا شده است

بار دیگر باره راهی  زد سویِ میدان،­ سوار

مثل خورشیدی که می­‌تازد به شب عریان، سوار

آتش شمشیر خشمش، زهره­‌ها را آب کرد

رد شد از خاکستر دشمن چنان توفان، سوار

عجب پاییز زردی، یاس من کو

نکشت این غم مرا، احساس من کو

نمی­‌خواهم نمی‌­خواهم دگر آب

خداوندا عمو عبّاس من کو؟

هنوز اسطورۀ  احساس پیداست

میان داس‌ها آن یاس پیداست

هنوز آن دورها بی ­دست پیداست

پی آب­‌آوری عبّاس پیداست