سایت کرب و بلا - سایت تخصصی امام حسین علیه السلام

از واقعه عاشورا، 1375 سال می‌گذرد و چهره‌های متفاوتی از آن باقی مانده و شرایط طوری است که برای بدست آوردن حقیقت باید پژوهش کرد و از لا به لای نقل های مختلف بتوان حقایقی را دریافت کرد. بسیاری از منابع تاریخی اولیه به ما نرسیده است و در گذشته از بین رفته اند و نمی توان گفت تمام جزئیات حقایق عاشورا در تاریخ آمده است. به دلیل نقل‌های مختلف، شیوه های پژوهش و اصول انتخاب منابع تاریخی اختلافات زیادی و حتی متناقض در بین بازنویسان تاریخ عاشورا رخ می دهد.

شفاعت از اساسی‌ترین اعتقادات موجود در شیعه است و در قرآن، روایات و بسیاری از ادعیه و زیارات، بدان اشاره شده است. شفاعت، مقامی رفیع از جانب خداوند متعال است که به اولیای الهی و مومنان اعطا می‌کند و این افراد در صحرای محشر، می‌توانند دست اطرافیان خود را بگیرند و آنان را از عذاب نجات داده و یا به درجات بالاتری از بهشت برسانند. یکی از والاترین سطوح مقام شفاعت، شفاعت امام حسین (ع) است. خداوند این مقام را بدین جهت برای آن حضرت در نظر گرفته است که بزرگترین مصیبت اسلام در حقشان رخ داده است. بطوریکه روایات بسیاری در شیعه نقل شده است که عزادار و گریه کننده برای امام حسین (ع)، شامل شفاعت ایشان خواهد شد. اما چه دلیلی بر وجود شفاعت وجود دارد؟ فلسفه شفاعت کردن در چیست؟ و آیا شفاعت، مخالف با برخی آیات قرآن است؟ آیا هرکس برای امام حسین (ع) گریه کند، تمام گناهانش ریخته می‌شود؟ برای یافتن پرسش‌های خود، پرونده زیر را مطالعه فرمایید.

لعن به معنای دور ماندن و محروم شدن از رحمت خداوند است. ما در هنگام لعن افراد، در واقع دعا می‌کنیم و از خداوند می‌خواهیم که آن فرد را از رحمت خویش دور نگه دارد. لعن و نفرین دشمنان دین و اهل‌بیت علیه‌السلام جزئی جدانشدنی از سیره دینی بزرگان ماست و در بسیاری از متون دینی ما از جمله قرآن، روایات، ادعیه و زیارات موجود است. همان‌گونه که در زیارت عاشورا با برائت و لعن دشمنان آن حضرت، به خداوند تقرب می‌جوییم، «اَللّـهُمَّ اِنّی اَتَقَرَّبُ اِلَیْکَ فِی هذَا الْیَوْمِ وَفِی مَوْقِفی هذا وَاَیّامِ حَیاتی بِالْبَراءَهِ مِنْهُمْ وَاللَّعْنَهِ عَلَیْهِمْ »؛ متوجه می‌شویم که تبری و دوری جستن از ظالمان و دشمنان اهل‌بیت (ع)، مسیری برای نزدیک‌تر شدن به خداست. در این پرونده به بررسی لعن در مکتب شیعه و زیارت عاشورا می‌پردازیم.

عزاداری برای امام حسین (ع)، یکی از سنت‌های اصیل و قدیمی شیعه بوده است که در طول حیات تشیع، همواره جریان داشته و به عنوان یکی از شاخصه‌ها و نشانه‌های این مذهب شناخته شود. در دنیای امروز و با حرکت جامعه به سمت مدرنیته، کم‌کم آداب و رسوم مذهبی از جمله عزاداری نیز تغییراتی پیدا کرده است و گاه شاهد آن هستیم رسومات رنگ و بوی جدیدی به خود گرفته اند. این مسئله باعث شده است برخی شبهات نسبت به عزاداری‌های مدرن ایجاد شود و مخالفین و موافقینی در زمینه عزاداری‌های جدید ایجاد شود. چقدر این عزاداری‌ها صحیح است و این سنت‌ها تا کجا می‌توانند تغییر کنند؟ احکام مراجع تقلید نسبت به این تغییرات چیست؟ و آیا این تغییرات به سود جامعه است یا به آن ضربه می زند؟ در این پرونده، پاسخ این سوالات از مراجع در قید حیات آورده شده است.