می‌سوخت خاک و آب، فقط استعاره بود

در آسمانِ مشک که غرق‌ ستاره بود

اشکی نمانده بود که نذر عطش کند

ورنه فرات، منتظر یک اشاره بود،

تنگِ غروب بود و دلش پُر شراره بود

چشمش ز اشک، چون فلک پُر ستاره بود

چون خیمه‌های شعله‌ور از آتش ستم

آتش‌ گرفته بود و سراپا شراره بود

بیش از ستاره، زخم و فلک در نظاره بود

دامان آسمان ز غمش، پُر‌ ستاره بود

لازم نبود آتش سوزان به خیمه‌ها

دشتی ز سوز سینه‌ی زینب، شراره بود

سرخ غروب بود و حریق خیام بود

آغازِ زنگ قافله در راه شام بود

سُرخ غروب بود و شهیدان و هُرم خاک

روزِ نبرد نور و سیاهی تمام بود

کشتگان عشق، بی‌‌غسل و کفن خوابیده‌اند

سر به‌ راه دوست داده، با بدن خوابیده‌اند

در گلستان شهادت، یک‌به‌یک مانند گل

پاره‌پاره در جوار «ذوالمنن» خوابیده‌اند

چون مهرِ آسمانِ شرف در سحاب شد

ذرّات کائنات، پُر از انقلاب شد

برچیده شد بساط نشاط از بسیط خاک

وز باد کفر، خانه‌ی ایمان، خراب شد

خیام آشنا، از آتش بیگانه می‌سوزد

کبوتر‌های بی‌بال حرم را لانه می‌سوزد

چه غوغایی است در این دشت ماتم‌زا؟ نمی‌دانم

که از شرحش دل دیوانه و فرزانه می‌سوزد

آتش دشمن چو خیمه‌گاه بگیرد

دامن هر طفل بی‌گناه بگیرد

آه یتیمان ز قلب زار برآید

آینه‌ی چرخ، دود آه بگیرد

شب است و دشت، هیاهوی مبهمی دارد

ستاره‌سوخته‌ای، صحبت از غمی دارد

شب است و بر لب شطّ فرات، زمزمه‌ای است

به پای نخل که گیسوی درهمی دارد

در فراسوی هر چه فاصله‌هاست

بغض تلخی، عجین چلچله‌هاست

این نماز نشسته‌ی بانو

آبروی تمام نافله‌هاست