بسته‌ام بار سفر از کویت

سر نداری که ببوسم رویت

کاش! می‌شد همه شب با سر تو

چون نسیمی که وزد بر مویت،

با دلی غم‌پرور و زار و ملول

شد به کوفه، عترت پاک رسول

یک طرف سرها همه رخشنده بود

نور بر اطراف خود بخشنده بود

به تاخت می‌رود و از خزان خبر دارد

به تاخت می‌رود انگار بار سر دارد

گمان کنم که ز نعش پرنده آمده است

و پای مرکب او را ببین که پر دارد

ای در تنور افتاده تنها یا بُنَیَّ

دورت بگردد مادرت زهرا بُنَیَّ

من که وصیت کرده بودم با تو باشد

هر جا که رفتی زینب کبری بُنَیَّ

بر خاک نشست و آبرو را بوسید

 چون جان به بغل گرفت و او را بوسید

در وقت وداع با حسینش زینب

 رگ‌هاى بریده‌ی گلو را بوسید

آفتاب دوباره‌ای پیداست

روی دوشش ستاره‌ای پیداست

مشک بر روی شانه‌ی عباس

لب دریا کناره‌ای پیداست

آفتابید و من غبارمتان

مثل گردی که بیقرارمتان

اتفاقی اسیرتان نشدم

روزگاری است که دچارمتان

کاش آن شب همه جا شب می‌شد

خاک گودال مؤدب می‌شد

داشت از خون گلوی آقا

لب گودال لبالب می‌شد

اوفتاده مرغ دل در دام غم با جان خسته

دیده چون از گلستانش مى‏رود گل دسته‌‏دسته

خسته‏‌جان را جَستن از دام بلا، ممکن نباشد

زآن که مى‏‌افتد به صدها دام از دامى نجَسته

چون اسیران بلا از کربلا بستند بار

ناگهان افتادشان بر کشتگان دین، گذار

جسم پاک شاه را زینب، چو جان در بر کشید

پس زبان بگْشاد در شرح غم و بگْریست زار