مجنون‌صفت به دشت و بیابان دویده‌ام

اکنون به کوی عشق تو جانان رسیده‌ام

در راه عشق تو، شده پایم پُر آبله

از بس که روی خار مغیلان دویده‌ام

برگشتم از سفر، گل در خون تپیده‌ام!

ای سرو سرفراز! ببین قد خمیده‌ام

وقتی دلم به خون جگر، موج می‌زند

گویی که من به جای تو در خون تپیده‌ام

داستان‌هایی که از شام خراب آورده‌ام

عالمی از صبر خود، در اضطراب آورده‌ام

رأس خونین تو بر نی بود با من هم‌سفر

خود تو دانی زآن چه از شام خراب آورده‌ام

سحر چون پیک غم از در درآید

شرار از سینه، آه از دل برآید

درای کاروانی از وطن دور

به گوش جان ز دیوار و در آید

رفتم من و هوای تو از سر نمی‌رود

داغ غمت ز سینه‌ی خواهر نمی‌رود

برخیز تا رویم، برادر! که خواهرت

تنها به سوی روضه‌ی مادر نمی‌رود

اگر که دیده‌ی خون‌بار من امان می‌داد

کنار خاک تو، شرح دلم، زبان می‌داد

تو بوده‌ای همه ره را و دیده‌‌ای که چسان

دلم به بوته‌ی عشق تو، امتحان می‌داد

در این دل شکسته به غیر از شراره نیست

همراه من به جز جگر پاره‌پاره نیست

می‌ریزد از دو چشم‌ترم، اشک بی‌‌کسی

دیگر به آسمان دلم، یک ستاره نیست

ایّام اربعین تو یا صبح محشر است؟

یا روزِ جان‌گدازِ وفاتِ پیمبر است؟

بیش از هزار سال گذشته است و اربعین

از اربعین اوّل تو، غم‌فزاتر است

الا! ای مه! که در پیشت، ندارد ماه، زیبایی

به محفل آمدی با سر که سازی محفل آرایی؟

به استقبال تو گر نامدم، ای باب! معذورم

که دنبال سرت از بس دویدم، نبْوَدم پایی

ای ماه خون‌گرفته! که امشب برآمدی

نازم سرت! به سرکشی از دختر آمدی

تو باغبان عشقی و از دشت لاله‌ها

در پیش یک چمن گل نیلوفر آمدی

بر نی سر حسین، به دست سواره‌ای

گاهی کند به محمل زینب، نظاره‌ای

آن‌ جا نشسته، غم‌زده طفلی سه ساله است

رنگ پریده‌اش ز غم دل، اشاره‌ای

ای پدر! از سفر ماریه بازآمده‌ای؟

یا ذبیحی تو و از راه حجاز آمده‌ای؟

تو به دیدار خدا رفتی و من در عجبم

با سر غرقه به خون، بهر چه باز آمده‌ای؟!