صبر جمیل زینب، صبری است بی‌نهایت

«گر نکته‌دان عشقی، بشْنو تو این حکایت»[i]

رأس پدر رقیّه، بر کف گرفت و گفتا:

«با یار دل‌نوازم، شُکری است با شکایت»

آن شب ز عمّه، طفل، سراغ پدر گرفت

اختر ز ماهتاب، خبر از قمر گرفت

هر روز، ناامید‌تر از روز پیش بود

هر شب، بهانه بیش‌تر از پیش‌تر گرفت

شبی که عشق به دستش، عنان راحله داشت

ز راه دور، یتیمی، نظر به قافله داشت

دلش به همره آن کاروان، سفر می‌کرد

ز کاروان اسیران اگر چه فاصله داشت

مرا که دانه‌ی اشک است، دانه لازم نیست

به ناله اُنس گرفتم، ترانه لازم نیست

ز اشک دیده به خاک خرابه بنْوشتم

به طفل خانه به دوش، آشیانه لازم نیست

شاید که خواب دیده‌ام، این سر، خیالی است

امّا نه؛ خواب هم که بُوَد، باز عالی است

مهمان من! قدم به سر چشم ما گذار

هر چند دست سفره‌ی این طفل، خالی است

 جهان و دور زمانش خرابه‌ها دیده است

خرابه‌ایّ و جهانی صفا، کجا دیده است؟

حریم اهل محبّت، خرابه‌ی شام است

در آن حرم دل ما، جلوه‌ی خدا دیده است

پدرم، این پسر فاطمه مهمان من است

عمّه! مهمان نه؛ که جان من و جانان من است

کنج ویرانه‌ی شام و سر خونین پدر

آسمان در عجب از این سر و سامان من است

هر چند دل‌شکسته و هر چند بی‌پر است

امّا هنوز، مثل همیشه کبوتر است

گر پای نیزه از حرکت ایستاده بود

از شدّت علاقه‌ی بابا به دختر است

ای رفته بی‌خبر به سفر! از سفر بیا

خواهی کسی خبر نشود، بی‌خبر بیا

ای آفتاب! سایه مگیر از سرم، ببین

دامن پُر از ستاره بُوَد، چون قمر بیا

داغ تو آب کرده چو شمعی، تن مرا

عشقت به باد داده، همه خرمن مرا

از شرم، شمع، آب شود گر که بنْگرد

در حسرت تو دست ز جان شستن را

خون شد پدر ز داغ فراقت، جگر مرا

خون، جای اشک می‌رود از چشم تر مرا

اکنون که آمدی به بَرَم، ای امید دل!

بشْنو دمی حکایت شرح سفر مرا

ای جان باب! از چه نگیری به بر مرا؟

افکنده‌ای چو اشک، چرا از نظر مرا؟

ای مهربان پدر! ز چه نامهربان شدی؟

مهر تو بیش‌تر بُد از این پیش‌تر مرا