فلک! این قوم که زد غوطه به خون، مَحرمشان

می‌زنی زخم ستم چند به دل، هر دمشان؟

بانوان حرمی را که مَلَک مَحرم نیست

می‌بَری، آه! چرا در برِ نامحرمشان؟

خزان شد یک گل از گلشن که نتْوان در چمن جویم

گهرهایی شد از دستم که نتْوان در یمن جویم

نه وامق گشته بر عذرا که در شامش کنم پیدا

نه مجنون گشته بر لیلی که او را در دمن جویم

ای مهربان برادرِ با جان برابرم!

وی یادگار از پدر و جدّ و مادرم!

چون چاک‌چاک جسم تو را بنْگرم به خاک؟

ای کاش! مُردمی که تو را کشته ننْگرم

گفت: ای به خون تپیده! مکرّم برادرم!

کافتاده‌ای به روی زمین، در برابرم

آیا تو آن حسین منی؟ کز شرف نمود

بر دوش خود سوار، تو را جدّ اطهرم

گفتا به ناله کای تن مجروح چاک‌چاک!

آیا تویی حسین؟ «فَیا لَیْتَنی فِداک»!

آیا تویی برادر زینب؟ که این ‌چنین

با پیکر برهنه، بَرم خفته‌ای به خاک

زینب رسید بر سر جسم شهید عشق

گویا رسید پیش خدای مجید عشق

اِستاد با کمال ادب در حضور حق

بشنید از گلوی بریده، نوید عشق

فغان! که آن‌ چه نبی سرو داشت، در چمنش

فلک ز تیشه‌ی بیداد کرد ریشه‌کنش

فتاد رایت دین بر زمین، چو با رخ مات

به خاک خفت، شه از پشت اسبِ پیل‌تنش

گذار ساعتی، ای خصم بدمنِش! به مَنَش

کز آب دیده کنم چاره، زخم‌های تنش

بده اجازه بَرَم سوی سایه، پیکر او

که آفتاب نسوزد، جراحت بدنش

اندر جهان، عیان شده غوغای رستخیز

ای قامت تو، شور قیامت! به پای خیز

زینب بَرَت بضاعت مزجات، جان به کف

آورده با ترانه‌ی «یا ایُّها العزیز!»

این دست ما و دامنت، ای دست کردگار!

دستی به دادخواهی ما، ز آستین برآر

در انتقام خون شهیدان تشنه‌کام

چشم امید ما نبُوَد، جز به ذوالفقار

زینب به زمین دید، چو صد پاره تنی چند

پژمرده ز کین دید، گل یاسمنی چند

تنها به زمین دید، فتاده همه بی‌سر

بر نوک سنان، رفته سر بی‌بدنی چند

عزم رحیل، چون به سر کوفیان فتاد

از نو، نفیر و غلغله در آسمان فتاد

از کینه، خصم، عترت پاک رسول را

بُرد آن چنان که ره به صف کشتگان فتاد