گذار ساعتی، ای خصم بدمنِش! به مَنَش
کز آب دیده کنم چاره، زخم‌های تنش
بده اجازه بَرَم سوی سایه، پیکر او
که آفتاب نسوزد، جراحت بدنش
در آتشم من از این غم که از عطش، دم مرگ
بلند، جای نَفَس بود، دود از دهنش
به کهنه پیرهنی کرد او قناعت و آه!
که بعد مرگ، برون آورند از بدنش
به بوی پیرهنی قانعم ز یوسف خویش
ولی نه یوسفم اینک بود، نه پیرهنش
طمع بریدم از او، آن زمان، من ناکام
که دوخت سوزن پیکان، به هم لب و دهنش
مراست آرزوی گفت‌وگوی او امّا
ز نوک نی شنوم، بعد از این مگر سخنش
اگر به تربت «جودی» گذر کنی روزی
عجب مدار، اگر نافه آید از کفنش
چرا به خاک فتاده، تن مطهّر تو؟
جدا نموده که ای شهریار من! سر تو؟
ز هیچ باب نپرسی چرا ز حال رباب؟
که هست خادمه‌ای، یا حسین! بر در تو
پس از تو، جان برادر! چه رنج‌ها که کشیدم
چه شهر‌ها که نگشتم، چه کوچه‌ها که ندیدم
به سخت‌جانی خود آن قَدَر نبود گمانم
که بی‌تو، زنده ز دشت بلا، به شام رسیدم
رفتم من و هوای تو از سر نمی‌رود
داغ غمت ز سینه‌ی خواهر نمی‌رود
برخیز تا رویم، برادر! که خواهرت
تنها به سوی روضه‌ی مادر نمی‌رود
اندر سریر ناز، تو خوش آرمیده‌ای
شادی از آن که رأس حسین را بریده‌ای
مسرور و شاد و خرّم و خندان به روی تخت
بنْشین کنون که خوب به مطلب رسیده‌ای
گذار ساعتی، ای خصم بدمنِش! به مَنَش
کز آب دیده کنم چاره، زخم‌های تنش
بده اجازه بَرَم سوی سایه، پیکر او
که آفتاب نسوزد، جراحت بدنش
در آتشم من از این غم که از عطش، دم مرگ
بلند، جای نَفَس بود، دود از دهنش
به کهنه پیرهنی کرد او قناعت و آه!
که بعد مرگ، برون آورند از بدنش
به بوی پیرهنی قانعم ز یوسف خویش
ولی نه یوسفم اینک بود، نه پیرهنش
طمع بریدم از او، آن زمان، من ناکام
که دوخت سوزن پیکان، به هم لب و دهنش
مراست آرزوی گفت‌وگوی او امّا
ز نوک نی شنوم، بعد از این مگر سخنش
اگر به تربت «جودی» گذر کنی روزی
عجب مدار، اگر نافه آید از کفنش
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
