داد آسمان به بادِ ستم، خانمان من
تا از کدام بادیه پرسی، نشانِ من
دور از تو، از تطاول گلچین روزگار
شد آشیانِ زاغ و زغن، گلستانِ من
گفت زینب: ما اسیران، عزّ و جاهی داشتیم
در مدینه، منزلیّ و بارگاهی داشتیم
از مدینه، چون شدیم آواره تا در کربلا
همره خود، لشگر و میر و سپاهی داشتیم
کربلا باقی است، باید خیمه‌ای بر پا کنم
پرچمِ افتاده را از خاک و خون، بالا کنم
ماهتابم، کهکشانی از ستاره در پی‌َام
می‌روم تا چون قیامت، شام را رسوا کنم
گفت زینب تا مکان در دامن مادر گرفتم
چون حسینِ خویش دیدم، شاد گشتم، پر گرفتم
از ازل من با برادر هم‌سفر بودم در این ره
بهر خود، یاری چو شاهنشاه بی‌لشگر گرفتم
بگفت زینب غم‌دیده، با دلی غمناک:
«گرَم تو دوستی از دشمنان ندارم باک»[i]
به دوستیّ تو سوگند! صبر پیشه کنم
«هزار دشمنم ار می‌کنند، قصد هلاک»
یاد هر گه کنم از زینب و سوز جگرش
کشم آهی که فتد در دل گردون، شررش
کام نادیده ز ایّام که در اوّل عمر
سوخت از داغِ غمِ مادر و جدّ و پدرش
ای اختر فضائل و ای آسمان صبر!
ای زینب! ای به گلشن دین، باغبان صبر!
گر شد حسینِ تشنه‌جگر، قهرمان عشق
نازم به همتّت! که تویی قهرمان صبر
ماجرای کربلا، شرح بلای زینب است
عصر عاشورا، شروع کربلای زینب است
شرح صدرش در نمی‌آید به فهمِ اهلِ دل
صبر زینب، آیت صبر خدای زینب است
بستند چو بر پشت شتر، محمل زینب
بگْریست دل سنگ، به حال دل زینب
گویی به غم و محنت و اندوه سرشتند
از روز ازل، طینت و آب و گِل زینب
ستم ندیده کسی در جهان، مقابل زینب
نسوخت هیچ دلی در جهان، چنان دل زینب
نگشت شاد، دلش از غم زمانه، زمانی
ز آب غم بسرشتند، گوییا گِل زینب
آتش چقدر رنگ‌پریده است، در تنور
امشب مگر سپیده دمیده است، در تنور؟
این ردّ پای قافله‌ی داغ لاله‌هاست؟
یا خون آفتاب چکیده است، در تنور؟
رأس حسین تا که به نی در ظهور شد
گفتی که دیدگان مه و مهر، کور شد
آن سر چو بر سپهر سِنان سَنان نشست
عیسی به چرخ یا که چو موسی به طور شد
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
