قرآن به روی نیزه تلاوت کند غریب، آیات کهف با نفس دلربای عشق

گل‌ها به‌رسم مهر به دامن نهاده‌اند، خورشید سر برهنۀ آل عبای عشق

آیینه باز شور تماشا گرفته است، در سینه باز عشق تو مأوا گرفته است

محراب هم به سوگ تو نجوا گرفته است، شب با طنین گام سحر هم‌صدای عشق

خورشید در تنور است، مهتاب در عماری

ای آسمان بی یار، بنشین به سوگواری

 از دست عشق رفتند، آب‌آوران بی دست

افسوس برنیامد دستی برای یاران

چنان اسفند می سوزد به صحرا ریگ ها فردا

چه خواهد شد مگر در سرزمین کربلا فردا

تمام دشت را زینب به خون آغشته می‌بیند

مگر باران خون می‌بارد از عرش خدا فردا

ننوشتید زمین ها همه حاصلخیزند؟

باغ‌هامان همه دور از نفس پاییزند

ننوشتید که ما در دلمان غم داریم؟

در فراوانی این فصل تو را کم داریم

ننوشتید که هستیم تو را چشم به راه؟

نامه نامه لک لبیک ابا عبدالله

خون می‌شوند از جگر داغ، ناله‌ها وقتی که زخم می‌چکد از باغ لاله‌ها خورشیدها به رنگ شفق در غروب خون مهتاب‌ها اسیر کبودی هاله‌ها

برای بار غمت سوگوار باید شد

تمام عمر از این غصه زار باید شد

برای خضرشدن در کنارصحن تو با

غلام و نوکر تو همجوار باید شد

نوشته‌اند برای زیارت زهرا

به سوی مرقد تو رهسپار باید شد

خیز و جامه نیلی کن روزگار ماتم شد دور عاشقان آمد، نوبت محرم شد  

نبض جاده بیدار از بوی خون خورشید است کوفه رفتن مسلم گوییا مسلّم شد

امشب که محشری شده بر پا به کربلا

ما را ببر دوباره خدایا به کربلا

هر سوی دشت روضۀ سربسته‌ای ست باز

هر گوشه هیئتی است شگفتا به کربلا

دریا تلاوت می‌کند خورشید را در تشت زر

آیینه افشا می‌کند در خطبه‌اش خون جگر :

یک سو فرات از تشنگی مانند صحرا مشتعل

و آنسوی‌ بر دست جنون نای شقایق شعله‌ور

این زمین پربلا را نام دشت کربلاست

ای دل بی‌درد آه آسمان سوزت کجاست

این بیابان قتلگاه سید لب تشنه است

ای زبان وقت فغان وی دیده هنگام بُکاست

در نیمه راه قصّه اگر کاروان نشست

با او جهان دچار سکون شد جهان نشست

دنیا مدار گردش خود را سیاه خواست

خورشید از این قرار ته کهکشان نشست

کاروان می‌رسد از راه‌، ولی آه

چه دلگیر چه دلتنگ چه بی تاب

دل سنگ شده آب، از این نالۀ جانکاه

زنی مویه کنان ، موی کنان