شام غم‌هاى من غمزده را آخر نیست

لاله‌اى همچو تن خونى من، پرپر نیست

گوشۀ پلک گشا، صورت من خوب ببین

شک نکن دختر تو پیر شده، مادر نیست

آمدی با سر آمدی، چه کنم؟

بین تشت زر آمدی، چه کنم؟

هر دو دستم شکسته، اما تو

با دو چشم تر آمدی؟ چه کنم؟

بنال ‌ای دل، نوا دارد رقیه

به هر دردی دوا دارد رقیه

مرض او را ز پا انداخت، امّا

مریضان را شفا دارد رقیه

ای وای بر یتیمی، قلبش شکسته باشد

‎در گوشۀ خرابه، تنها نشسته باشد

‎یا رب ز دست صیاد، این صید را رها کن

‎تا جان به سینه دارد، از دام رسته باشد

پدر هرجا که بودی یا نبودی، مثل هم بودیم

به صورت در سپیدی، در کبودی، مثل هم بودیم

تو از بالای نی، من از فراز ناقه افتادم

صعودش جای خود، در هر فرودی مثل هم بودیم

تو وقتی اومدی گفتم

که تقصیر دل من بود

تو که دیدی بابات خوابه

چه وقت گریه کردن بود؟

تا نفهمد هیچکس، ناچار بازی می‌‌کنم

بین سرها، بین این نیزار بازی می‌‌کنم

تا نبینم بیشتر شرمندگی عمه را

روزها با بچه‌ها بسیار بازی می‌‌کنم

بوسه از روی ماه می‌گیرم

زیر نورش پناه می‌گیرم

چشمم از بس ضعیف و کم سو شد

راه را اشتباه می‌گیرم

تاب و تبم، ذکر لبم هر دم رقیه است

زیباترین نام در این عالم رقیه است

از فتنه‌های این زمانه در امانم

تا آن زمان که محور دینم رقیه است

پدر جان! کوثرت را می‌‌شناسی؟

گل نیلوفرت را می‌‌شناسی؟

نگاهی کن به حال و روزم امشب

ببینم دخترت را می‌‌شناسی؟

مگه من مادر چندتا پسرم که کشتنت؟

قربون دندونای شیریت برم که کشتنت

هنوزم بعضی شبا خواب می‌بینم شیر می‌خوری

هنوزم نمی‌شینه تو باورم که کشتنت

بیا ‌ای ماه من بنشین که بینی اختر خود را

 بیا ‌ای بی کفن امشب کفن کن دختر خود را

ببین یار تماشایی، تماشایی است قد من

کمان تر از کمان هستم، نگه کن دختر خود را