گاهی دلم برای پدر تنگ می‌شود

دلگیر از این زمانه‌ی نیرنگ می‌شود

اینجا کسی یتیم‌نوازی نمی‌کند

اینجا نصیب صورتمان چنگ می‌شود

دیدم به خواب آن آشنا دارد می‌آید

دیدم که بر درم دوا دارد می‌آید

دیدم که با شال عزا و چشم گریان

مولایمان صاحب عزا دارد می‌آید

مثل بهار مثل غزل آفریدمت

شعری شدی و با کلماتم خریدمت

می‌خواستم ببینم اذان صدات را

امّا چه دیر مثل همیشه رسیدمت

گهواره خالی می‌شود با رفتن تو

دیگر نمانده فرصتی تا رفتن تو

حتی خدا با ماندنت راضی نمی‌شد

عیسای من قربان بالا رفتن تو

از تنم چند تن درست کنید

بی‌سر و بی‌بدن درست کنید

سنگ را بر تنم تراش دهید

تا عقیق یمن درست کنید

غیرت خاکسترش رنگ دگر داشت

شعله‌ی بال و پرش میل سفر داشت

آنکه در این یازده سال یتیمی

تا که عمو بود انگار پدر داشت

گل به وقت گلاب نزدیک است

لحظه‌ی اضطراب نزدیک است

لحظه‌ای که عمو به خود می‌گفت

مشک بردار آب نزدیک است

خاک این دشت سربلند شده

روی پایش اگر بلند شده

کاروانی ز دور می‌آید

آه از هر جگر بلند شده

من راه قیام تو به اتمام رساندم

 برنامه‌ی خود را به سرانجام رساندم

آن عهد که بر عهده من بود، برادر!

 کوشیدم و با صبر به انجام رساندم

ندارم از غم آن حالت که گویم حالت خود را

 پریشان‌تر شوم چون یاد آرم حسرت خود را

تو سرّ اللّهى و آگاهى از حالم ولى خواهم

 بیان سازم ز سوز دل، حدیث محنت خود را