زدن نداره

 دختری که رمق به تن نداره

راه می‌رم آروم

 این پا که نای دویدن نداره

پیچید اگر به دور تنت بوریا کسی صد دست شد سرت که رسد دست ناکسی

دست تو را به صوت حجازیت خوانده‌ام هرگز نبود جز پدرم خوش صدا کسی

زلف تو در باد بود و زلف من بر باد رفت هر چه زیبایی خدای تو به مویم داد رفت

من سند آورده‌ام از زجر‌های زجر، حیف! باد با خود برده مو‌های مرا، اسناد رفت

آهش میان هلهله‌ها ناپدید شد

از گریۀ بدون صدا نا‌امید شد

دیگر بلند نام تو را می‌زند صدا

او نوحه خواند و خالق طرحی جدید شد

دوباره روضۀ با آب وتاب می‌گیرم

من از مراثی‌ام آخر جواب می‌گیرم

سه روز کرده کفن چون تن تو را خورشید

عزا برای تو با آفتاب می‌گیرم

قلبش شکسته بود و نگاهش به راه بود

پژمرده از ندیدن خورشید و ماه بود

با آنکه رنگ چادر او رفت در مسیر

از هر طرف اسیر هجوم نگاه بود

به روى دامن من ‌امشب استراحت کن

چو من به خاک نشینى بیا و عادت کن

چقدر دور سر روى نیزه پر بزنم

بمان و مثل همیشه کمى محبت کن

زنده هستم به عشق دلداری

به ‌امید طلوع دیداری

گاه دنبال زندگی هستم

گاه دنبال چوبۀ داری

رد چندین زخم بر هر زخم بود

پیکر تو زخم اندر زخم بود

از قفای نی نگاه انداختم

صورت ماهت سراسر زخم بود

از خرابه می‌رسد آوای دختر بچه‌ای می‌کشد آخر مرا غم‌‌های دختر بچه‌ای

در میان غصه‌ها یک روز خوش بر خود ندید پر شد از درد و بلا دنیای دختر بچه‌ای

دوباره چشم کبودم اسیر شبنم شد صدای هق هق و اشکم دوباره توأم شد

بهشت روی زمینم تو بودی و رفتی از آن به بعد دگر زندگی جهنم شد

خیزران و بوسه بر دندان و لب‌ها خوب نیست ما عزاداریم، این بزم و طرب‌ها خوب نیست

در مذاق من که عطر سیب را حس کرده‌ام بوی تند و تیز این ماءالعنب‌ها خوب نیست