سلام باد به نور دو دیده‌ی زینب!

 گلى به باغ فضیلت دمیده‌ی زینب

سلیل جعفر طیّار و ابن عبدالله

 تبلورى ز صفات حمیده‌ی زینب

ای فدای دل منوّرتان

ای به قربان چشم کوثرتان

وای بر حال جبرئیل، او را

گر برانید، روزی از درتان

اگر خواهرت اذن میدان ندارد

نمی‌خواهیش پای تو جان سپارد

در اینجا که وا غربتایت بلند است

دو گلدسته دارد برایت بیارد

ای کاش توان بیشتر بود مرا

در راه تو بیش از این هنر بود مرا

جز این دو پسر نداشتم، شرمنده

ای کاش که هفتاد پسر بود مرا

در عالم عشق فارغ از خوف و خطر

هم دل بدهند هدیه هم سینه و سر

این است دلیل سربلندی در عشق

عباس دو دست داد و زینب دو پسر

چون عقیله‌یْ دوده‌ی آل مناف

دخت زهرا، بانوی سرّ عفاف

مظهر بانوی کبرای حجیز

مریم او را دایه و هاجر، کنیز

زینب آمد دست طفلانش به دست

کز تواَم با آن‌چه‌ام در دست، هست

این دو از بهر فدا آماده‌اند

دو غلام تو، نه خواهر‌زاده‌اند

نام نیکوشان «محمّد» بود و «عون»

مثلشان دیگر ندیده چشم کون

جدّ ایشان، جعفر طیّار بود

مام، دخت حیدر کرّار بود

چون به «ذات‌العرق»، شه کردی نزول

یافت بر حضرت، یکی نامه وصول

نامه از عبداللَّه بن جعفر است

آن که بر زینب، گرامی‌شوهر است

در شهادت، قرعه‌ی دیگر زدند

قرعه با نام بنی‌جعفر زدند

شد «محمّد» پور عبداللَّه بلند

تاخت در میدان جان‌بازی سمند

چون در صف مصاف ز الطاف داوری

شد نوبت قتال به سادات جعفری

زینب دو نوجوان عزیزش به پیش خوانْد

گفتا که بر شماست، مرا حقّ مادری

دو طفل من که بُوَد نورس و جوان، هر دو

به راه شوق تو گردیده جان‌فشان، هر دو

برای کشته شدن از تو اذن می‌خواهند

نثار خاک درت کرده نقد جان، هر دو