عزیزان! شش برادر داشت زینب

بهشتی در برابر داشت زینب

نَزد شیون به مرگ هر دو فرزند

که صبری مثل مادر داشت زینب

گره از کار دین بگشود زینب

فداکار برادر بود زینب

دو گل در بوستان زندگی داشت

به حقّ، تقدیمشان فرمود زینب

عاشقانه با تو همسفر شدند

مجری سفارش پدر شدند

در دفاع از امام خویشتن

زیر تیربارها، سپر شدند

چو زینب بست احرام آن دو کوکب

دعای عشق بودش زیور لب

به عطر معرفت آراست آنان

چنان ماه دو هفته در دل شب

چه عطری! شمیم بر و روی عون است

نسیمی ز جنات گیسوی عون است

ندانم خدایا! چه حالی است با من

شهید من آمد، خموشم چرا من؟

آئینۀ حیا و شهامت، وقار و مهر

خورشید مهربانی و روحِ جهان سپهر

محبوب درد و اصل، دو گوهر، دو قلب پاک

یک روح پر طراوت و یک جان تابناک

بانوی صبر ای گهر عشق را امین

عاشق‌ترین نگاه اهورایی زمین

ای در طواف سایۀ چشم تو آفتاب

از خرمن شکوه تو احساس خوشه‌چین

به دست‌هایمان نگاه نکن

که خالی‌تر از خیال کودکانی‌ست

ای آسمان چشم تو از انتظار تر

دل خون‌تر از اناری و چشمت انارتر

هی ابر می‌شوی و نگاهت به راه ماه

باران رسیده بغض تو را بی‌قرارتر

مهرت از صبح ازل در دل ما افتاده

رحمت و خیر و صفا حاصل ما افتاده

قطره‌ای از دلت ای پادشه کرببلا

در همان صبح ازل بر گل ما افتاده

با فراسو می‌سپُرَد چشم نگرانش را

که ببیند در وسطِ میدان پسرانش را

دل بی‌تابش نفسی در سینه نمی‌گنجد

خودِ او هم می‌شنود حتّی ضربانش را

نقش یک خاطرۀ سرخُ تو دفتر می‌کشی

طرحی از حماسۀ عشق دو دلبر می‌کشی

نقش صبر و خاطرات یک فرشتۀ نجیب

رو دلِ کویری و موج شن‌آور می‌کشی