عمّه! امشب سر زده ماه تمام

کوکب اقبالم آمد روی بام

شد دو چشم نیمه‌بازم، جام اشک

کن تماشا بسته‌ام احرام اشک

کار ما را ناله، مشکل کرده است

کاروان در شام، منزل کرده است

غم بسی افزون ولی غم‌خوار نه

کاروان‌سالار را سالار نه

گفت راوی: بود از شه، دختری

خُرد‌سالی، نازدانه‌گوهری

گاه‌گاه از عمّه‌اش کردی سؤال

ای تو غم‌خوار من بشْکسته‌بال!

مژده، عمّه! شام هجرم شد سحر

آمده باب عزیزم از سفر

بود اکنونم نشسته در کنار

می‌زدود از چهره‌ام، گرد و غبار

تا سر شه، تشت زر مأوا گرفت

کار عشق و عاشقی بالا گرفت

یا رب! او را خود چه شوری بُد به سر؟

گاه بُد در دیر و گاهی تشت زر

باز آمد در نظر، بزمی پلید

وه! چه بزمی؟ بزم مِیْشوم یزید

بود مست باده‌ی کبر و غرور

خوانْد «آل‌الله» را اندر حضور

در ورود عترت شاه شهید

مجلسی آراست خصم دین، یزید

مجلسی در وی، صلای خاص و عام

شامیان در آن نموده ازدحام

من چراغ بزم‌گاه وحدتم

من فروغ مشعل حرّیّتم

آفتابی شد به ابر خون، نهان

من شفق‌آسا کنم نورش، عیان

قصّه‌ای دارم بسی پُر‌انقلاب

از سر بُبریده و شام خراب

آن شنید‌ستم که اندر کربلا

شد سر سلطان مظلومان، جدا

دور گردون بس که دشمن‌کام شد

ماتم اسلام، عید عام شد

شد چو در شام، اختران برج دین

آسمان گفتی فروشُد بر زمین

بازگشتم آتش از پا تا به سر

تا دهم از شام غم، شرحی دگر

بِه که در این قصّه آرم شاهدی

شاهدی مانند «سهل ساعدی»

آه! یاران! روزگارم، شام شد

نوبت شرح ورود شام شد

شام، شهر محنت و رنج و بلا

شام، یعنی سخت‌تر از کربلا