باز گشتم با غم و محنت، قرین

یادم آمد از غم «امّ‌البنین»

شد ز دشت کربلا چون باخبر

«بیت‌الاحزان» در بقیعش شد مقر

شد قطار غم، روان سوی حجیز

با دل پُرخون و چشم اشک‌ریز

یوسف آل پیمبر با «بشیر»

گفت کای فرزانه‌ی روشن‌ضمیر!

ای مدینه! سوز دیگر ساز کن

در به روی داغ‌داران، باز کن

ای زمینت، جنّت‌الاعلای من!

دامنت، کنعان یوسف‌های من!

کاروان، روزی‌که بر یثرب رسید

آفتاب انگار از مغرب دمید

ز آتشی کز طف به دل افروختند

یثرب و اهلش سراسر سوختند

سیّد سجّاد، زین‌العابدین

با «بشیر» از مرحمت گفتا چنین

که خدا رحمت کند باب تو را!

زآن که بودی طبع او، مدحت‌سرا

ای مدینه! در تو ما را راه نیست

ره مده ما را که با ما شاه نیست

رفتم از تو با حسین بن علی

بی‌برادر آمدم، «لا‌تَقبَلی»

چون که گردیدند با احوال زار

آل عصمت، عازم شهر و دیار

وقت شد تا عترت شاه حجاز

از اسیری در وطن گردند باز

کاروان غم شدی سوی حجاز

ز آتش غم، جمله در سوز و گداز

سیّد سجّاد گفتا با «بشیر»:

چون تو نبْوَد عاقل روشن‌ضمیر

کاروان آمد همی با ره‌روان

تا که شد نزدیک یثرب، کاروان

سیّد سجاد بر جانش درود!

اندر آن‌جا آمد از محمل، فرود

چون «بشیر» از امر زین‌العابدین

وارد شهر مدینه شد غمین

بانگ زد: یا اهل یثرب! خاص و عام

بعد از این اندر مدینه «لامُقام»

صبح‌گاهان، خیمه بیرون زد ز شام

اختران برج عزّ و احتشام

شد روان آن بانوان سوگ‌وار

سوی یثرب با دو چشم اشک‌بار

کاروان باز آمد از شام بلا

تا سر راه حجاز و کربلا

ساربان گفتا به زین‌العابدین

کای امام و پیشوای ساجدین!