بی بی! سلام، شب شده و کرده‌ام هوات گفتم یکی دو خط بنویسم که از صفات،

کم کم زلال‌تر شوم و مثل آینه روحم جلا بگیرد و از برکت دعات  

مثل پرنده‌ها بپرم سمت آسمان مثل فرشته‌ها بزنم بال در هوات ...

بغض‌ها در چشم تو آیینه بندان می‌شود

اشک‌ها سر می‌رسد یکباره باران می‌شود

چار اسماعیل تو آمادۀ قربانی‌اند

آب بعد از آخرین قربانی عطشان می‌شود

مثل یعقوب نبی همواره با خود گفته‌ای

یوسفت می‌آید و مهمان کنعان می‌شود

و این بغض نفس‌گیر زمین است

که قلب هر کرانه آتشین است

افق‌ها در حصار ابر و باران

چقدر این آسمان اندوهگین است

سربازهای کوچک من! ... از جلو نظام

آماده باش ... ایست، خبردار ... احترام

دقت کنید ... عرش خدا گُر گرفته است

از شدت محاصره ... از روز ازدحام

که گفته بال کبوتر اضافه آمده است

فقط ز جسم تو یک سر اضافه آمده است

برای کشتن تو چون که چون پیامبری

کمان به دست دو لشگر اضافه آمده است

هرکس که با تو بوده اگر با تو هست ماند

دنیا تو را نداشت که این گونه پست ماند

چون روز روشن است که پیروز جنگ کیست

بر قلب دشمنان تو داغ شکست ماند

اگر نبود به خون تو آسمان، تشنه

چرا به خون تو شد تیغ خونفشان، تشنه

تمام اهل حرم از لب تو سیرابند

منم که مانده‌ام ای خضر، در میان تشنه

نیت نمودی خویش را بر یار بسپاری

جان را به جانان با تن تبدار بسپاری

باید که مرهم روی زخم خویش بگذاری

سردرد خود را دست این دستار بسپاری

از چشم‌های بچه‌ها دنیا بیفتد

وقتی که در بستر تنِ بابا بیفتد

بابا که بیمار است، بیمار است دختر

بابا نباشد از غذا حتیٰ بیفتد

من ام بنینم که دلم تاب ندارد

از سوز جگر دیدۀ من خواب ندارد

در سینۀ من ترکش هفتاد و دو زخم است

تار دل من، حاجت مضراب ندارد

ای تو شمع انجمن امّ‌البنین

شاهد افروختن امّ‌البنین

ای ز بعد فاطمه چون فاطمه

از برای بوالحسن امّ‌البنین

یک چشم می‌کشد به روی خاک عکس آب

یک دست می‌زند به فلک نقش ماهتاب

عکس چهار قبر کشد مادری به خاک

هر روز زائر است در این قطعه آفتاب