دوباره پلک خسته‌ی تری به خواب می‌رود
توان ندارد او ولی چه با شتاب می‌رود!
نگاه کن به فاطمی‌ترین اسیر قافله
که مثل عکس سوخته، میان قاب می‌رود
آن شب سپهرِ دیده‌ی او، پُر ستاره بود
داغ نهفته در جگرش، بی‌شماره بود
در قاب خون‌گرفته‌ی چشمان خسته‌اش
عکس سر بریده و یک حلق پاره بود
در آن سحر، خرابه، هوایش گرفته بود
حتّی دل فرشته، برایش گرفته بود
با آستین پاره‌ی پیراهن خودش
جبریل را به زیر کسایش گرفته بود
ویرانه بود و دخترکی بی‌گناه بود
برهان بی‌گناهی او، اشک و آه بود
تنها نه اشک و آه، نه پای پُر آبله
روی کبود، حالت او را گواه بود
ای کاش اشک دیده‌ی من، بسترم نبود!
چون شمعِ سینه‌سوخته، خاکسترم نبود
بود اوّل مصیبت من، حسرت فراق
یعنی که داغ هجر، غم آخرم نبود
فغان! که عترت «خیر البشر»، خرابه‌نشین شد
خرابه بود، ولی بهتر از بهشت برین شد
اگر چه آل علی را فلک نشانْد به ویران
ببین که خادم ویرانه، جبرئیل امین شد
تا تو بیایی خانه‌ی ما، دیر خواهد شد
در قاب تابوتی، تنم تصویر خواهد شد
رفتی، نگفتی دخترت دق می‌کند؟ بابا!
رفتی، نگفتی کودک من، پیر خواهد شد؟!
مرا مصیبت آن دختری پریشان کرد
که چرخ با پدرش، کج‌رَوی فراوان کرد
به یک خرابه، شبی تا سحر به یاد پدر
نشست و گریه یتیمانه، هم‌چو باران کرد
صبر جمیل زینب، صبری است بی‌نهایت
«گر نکته‌دان عشقی، بشْنو تو این حکایت»[i]
رأس پدر رقیّه، بر کف گرفت و گفتا:
«با یار دل‌نوازم، شُکری است با شکایت»
آن شب ز عمّه، طفل، سراغ پدر گرفت
اختر ز ماهتاب، خبر از قمر گرفت
هر روز، ناامید‌تر از روز پیش بود
هر شب، بهانه بیش‌تر از پیش‌تر گرفت
شبی که عشق به دستش، عنان راحله داشت
ز راه دور، یتیمی، نظر به قافله داشت
دلش به همره آن کاروان، سفر می‌کرد
ز کاروان اسیران اگر چه فاصله داشت
مرا که دانه‌ی اشک است، دانه لازم نیست
به ناله اُنس گرفتم، ترانه لازم نیست
ز اشک دیده به خاک خرابه بنْوشتم
به طفل خانه به دوش، آشیانه لازم نیست
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
