گل باغ ولایت را، که جان‌ها برخی نامش
عجب دارم که جا دادند و ویرانۀ شامش
به زنجیر ستم بستند بازوی عزیزی را
که پوشیده ست ایزد جامۀ عصمت بر‌اندامش
به چشم مات زمین رنگ آسمانی داشت
به شانه از تب شلاق شب نشانی داشت
بزرگ زادۀ کوچک، بزرگ می فهمید
بیان به روی لبش صد جهان معانی داشت
تویی آن دختر زیبای کوچک
به دنبال پدر، با پای کوچک
به دشت کربلا با قلب خونین
تو هستی لالۀ حمرای کوچک
شبی که شب، عداوت به سحر داشت
سحر، فردایی از خون جگر داشت
شبی که عشق، در شام غریبان
غمی از حجم غربت، بیشتر داشت
رسید یار من از راه، راه باز کنید
ستارگان همه بر ماه من نماز کنید
رواق منظر چشم من آشیانۀ اوست
به سوی او همه دست دعا دراز کنید
باد خیلی بد است... می‌خواهد، پنجه در گیسویت فرو ببرد
چادرت را بیفکند از سر، از رخت رنگ آبرو ببرد
دخترم! وای اگر صدایت را... بانگ مجروح گریه‌هایت را...
باد بر دوش نیزه بگذارد، سمت خاکستر عمو ببرد
الا! ای مه! که در پیشت، ندارد ماه، زیبایی
به محفل آمدی با سر که سازی محفل آرایی؟
به استقبال تو گر نامدم، ای باب! معذورم
که دنبال سرت از بس دویدم، نبْوَدم پایی
ای ماه خون‌گرفته! که امشب برآمدی
نازم سرت! به سرکشی از دختر آمدی
تو باغبان عشقی و از دشت لاله‌ها
در پیش یک چمن گل نیلوفر آمدی
بر نی سر حسین، به دست سواره‌ای
گاهی کند به محمل زینب، نظاره‌ای
آن جا نشسته، غم‌زده طفلی سه ساله است
رنگ پریده‌اش ز غم دل، اشاره‌ای
ای پدر جان! ز سفر آمدهای
جان فدایت! که به سر آمدهای
چه عجب! یاد اسیران کردی
خیر مقدم! ز سفر آمدهای
ای پدر جان! ز کجا آمدهای؟
سوی ویرانه چرا آمدهای؟
طایر سدره و ویرانه‌ی شام؟!
از کجا تا به کجا آمدهای؟!
امشب دلم گرفته بهانه، برای تو
بابا! بیا که آمده در سر، هوای تو
امشب اگر به گوشه‌ی ویران گذر کنی
بر آن سرم که بوسه زنم، خاک پای تو
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
