هر که مرا به روضۀ تو راه داده است

تاج محبت تو به فرقم نهاده است

از ابتدای خلقت حق در دو چشم ما

تصویری از عزای محرم فتاده است

دل، این غریب در به درم زخم خورده است

وین سینه از فراق حرم زخم خورده است

اینجا میان نالۀ مواج هیئتت

هر کس نشسته دور و برم زخم خورده است

دمید ماه محرم که غرق آه شدیم

بسان طائر زخمی بی‌پناه شدیم

دوباره مضطر و غمگین، دوباره نالانیم

و در عزای حسین غریب، گریانیم

دیگر چه صحبتی‌ست میان من و شما

وقتی فکنده‌ام ز دلم پردۀ حیا

گاهی به صبح جمعه کنم جستجویتان

حتی به گریه گویمت آقا بیا بیا

در شب تو روشنایی اگر یافتی بگو

در غصه، آشنایی اگر یافتی بگو

در بزم ما اشاره کم از قیل و قال نیست

از ما تو هوی وهایی اگر یافتی بگو

دردم مداوا می‌کنی مثل همیشه

عقده ز دل وا می‌کنی مثل همیشه

آئینه زیبا می‌شود با یک نگاهت

دل را تو شیدا می‌کنی مثل همیشه

پنهان ز دیده‌هایی و پیدا نمی‌شوی

ای آخرین بهار! شکوفا نمی‌شوی؟

دل‌های ما سراچۀ هر چیز غیر توست

بیهوده نیست در دل ما جا نمی‌شوی

مباد لحظه‌ای از یادتان جدا باشم

خدا کند همۀ عمر با شما باشم

مرا رها مکن از آستانه‌ات آقا

رضا مشو که ز درگاهِ تو جدا باشم

تو را کشید درختی، درخت ریشه دواند

و بعد طرح دو تا سیب را به شاخه کشاند!

خدا کشید دو تا سیب را به شاخۀ تو

و بعد عطر خودش را به شاخه‌هات دواند

نوشتن از تو برایم زیاد آسان نیست

که دست قاصدک من حریف توفان تو نیست

رهاست موی تو در باد و باد حیران است:

عجیب! پای تو بر قالی سلیمان نیست

ای مظهر نجابت و اخلاص و سادگی

ای اسوۀ یگانگی و ایستادگی

عرش خدا ندیده به پای تواضعت

اینگونه ساده با نسب شاهزادگی

رصد شده­ است دلت در نگاهِ کوثرها

رصد شده ا­ست در آیینۀ پیمبرها

کلیم! نوح! محمد! مسیح! ابراهیم!

خلاصۀ دل پاک پیام­ آورها!