رنجی عظیم جان‌ و دلش را ملول کرد

حسی شبیه وحی، درونش حلول کرد

در نیمه‌راه طوف حرم دعوتی شنید

برخاست رنج راه و سفر را قبول کرد

بنویس روی صفحه قلم، آه کربلا

آتش گرفت باز دلم، آه کربلا

دوری، شکستگی، دل پرخسته از همه

خیره به قاب عکس حرم، آه کربلا

یک شب دلم بهانه کرب و بلا گرفت

قلبم شکست و دور و برش را خدا گرفت

پس پا شدم به نیت روضه، که ناگهان

دیدم بهشت آمد و دست مرا گرفت

 خسته شدم، بریده‌ام آقا، شتاب کن

 یا انتخاب کن بخرم، یا جواب کن

 برگشتنم همان و فنا گشتنم همان

 هرچه پل است پشت سر من خراب کن

عمری است که ما دست به دامان حسینیم

در مجلس روضه همه مهمان حسینیم

چون عشق حسین بن علی راه نجات است

پس تا به ابد مست و پریشان حسینیم

ما شیعه زاده‌ایم و هوادار حیدریم

تا آخرین نفَس همگی یار حیدریم

عمّار یاسر، اَصبغ و سلمان و مالکیم

حُجر و کمیل و میثم تمّار حیدریم

گفتن ندارد

کوچه شلوغ و جای یک سوزن ندارد

نامرد مردم

حق علی و فاطمه خوردن ندارد

کربلا کعبۀ دل‌هاست، بیا تا برویم سرفرازی همه آنجاست، بیا تا برویم

کربلا وادی عشق است و اگر جان طلبد خون‌بهای تو مهیاست، بیا تا برویم

می‌برد جلوۀ معشوق، تو را تا درِ دوست آتش طور هویداست، بیا تا برویم

اینجا که آمدیم غم و غصّه پا گرفت

دلشوره‌ای عجیب، وجود مرا گرفت

حسّ غم جدایی این دشت لاله خیز

بال و پرم جدا و دلم را جدا گرفت

نگو کفر است، چون این کاروان چندین خدا دارد

خداوند ادب، شاهنشه مهر و وفا دارد

علمداری که ساقی می‌شود بر سوزش دل‌ها

لقب باب‌الحوائج، غیرتی چون مرتضی دارد

پیراهن سیاه تو دارم به تن حسین

روحی دمیده در تنم این پیرهن، حسین

با اشک و روضه شیر به من داده مادرم

تربت گذاشته پدرم در دهن، حسین

تا که خون در رگ است و جان به تنم

به عزیزت قسم که سینه زنم

آنکه از گاهواره تا مردن

دیده‌اش از غمت تر است، منم