با ماه خیام نام مهتاب مبر

امّید به بابی به جز این باب مبر

خواهی دل عبّاس نسوزد زین بیش

نام عطش و سکینه و آب مبر

در جهادی که بُد ز اخلاصت

وز گذشتی که بُد ز ایمانت

به مقامی رسیده‌ای که حسین

گفت: جان حسین قربانت

هم عشق حسین، معنى زندگى است

هم گریه بر او، کمال سازندگى است

ما بنده‌ی این دریم اگر بپْذیرد

آقایى ما رهین این بندگى است

ما کز اثر گناه پرسوخته‌ایم

 چون شمع ز عشق دوست افروخته‌ایم

چون فطرس پرسوخته، چشم امّید

 بر لطف حسین بن على دوخته‌ایم

پیوسته نواى «یا حسین» است مرا

دارم همه چیز تا حسین است مرا

چون فطرس و حرّ، امید بخشش دارم

وقتى سر و کار با حسین است مرا

حق کرده ظهور تا حسین آمده است

آیات جهاد با حسین آمده است

فطرس به امید عفو بر درگه او

با ذکر حسین یا حسین آمده است

از روى حسین تا نقاب افکندند

 در عالم عشق، انقلاب افکندند

تبریک به توفان زدگان غم و درد!

کشتىّ نجات را به آب افکندند

نور ابدىّ و ازلى می‌آید

 بر عالم ایجاد، ولى می‌آید

مجموعه‌ی حُسن و عشق و ایثار و کرم

 یعنى که حسین بن على می‌آید

آوازه‌ی غربت است در کوى حسین

 خون است روان از سر هر موى حسین

آنان که به او نامه نوشتند بیا

 امروز کشیده تیغ بر روى حسین

در پاى حسین هر که بگْذارد سر

 شاد است ز قبر چون که بردارد سر

یک بنده و چندین عظمت، غیر خدا

 از کار حسین در نمی‌آرد سر

مدّاح حسین، غم ندارد فردا

 هر چند که طاعتى نیارد فردا

یک حاجتم از خداى منّان این است

 ما را به حسین واگذارد فردا

اى نام تو شمع دل محراب! حسین!

 خاک حرمت مِهر جهان‌تاب، حسین!

بیش از همه آب‌ها به جان تو سلام!

 اى خالق آب و تشنه‌ی آب! حسین!