من کشته‌ی عشقم؛ به منایت سوگند!
احرامى اشکم؛ به صفایت سوگند!
بیش از همه، اى قبله‌ی حاجات! حسین!
محتاج توام؛ به خاک پایت سوگند!
به اشک یتیمان! به آه فقیران!
الهى به حق‌باوران! حق‌پذیران!
به حقّ على و محمّد! که ما را
حسینى بدار و حسینى بمیران
اى نوکری‌ات مرام دیرینه‌ی من!
تابیده ز خاکسترت آیینه‌ی من
روى تو و نام تو همیشه است؛ حسین!
در دیده‌ی من، ایده‌ی من، سینه‌ی من
ای گشته ز کامت آب، ناکام، حسین!
با نام تو آب گشته ادغام، حسین!
اى شیعه که آب خنکى می‌نوشى!
کن یاد لبش که داده پیغام، حسین
من گرد نشسته روى دامان توام
هر جا که روم حسین! مهمان توام
کشتند تو را تشنه‌لب، اى خون خدا!
من سوخته‌ی آن لب عطشان توام
اى ماه! در آفتاب کشتند تو را
از بغض ابوتراب کشتند تو را
سوزد دل خواهرت که لب‌تشنه، حسین!
در بین دو نهر آب کشتند تو را
روزى که حسین دست کس می‌گیرد
دست دو جهان به یک نفس می‌گیرد
گر قدر غلامی‌اش ندانیم، بدان
درّى که به ما سپرده، پس می‌گیرد
آن گاه که در بستر خون، خفت حسین
لبّیک زد و جواب بشْنفت حسین
بانوى خمیده قامتى را دیدند
می‌زد به سر و سینه و می‌گفت: حسین
وقتى که گناه، پشت بشکست از حر
احسان حسین، نقش حر بست از حر
یک جلوه ز آقایى مولا این جاست
حر راه از او گرفت و او دست از حر
قاسم که تنش ز زخم‌ها پُر شده بود
خالى ز خودىّ و از خدا پُر شده بود
زهرا به زیارتش مگر می‌آمد
کز عطر مدینه کربلا پُر شده بود
این پیک خدا بُوَد، جوابش بدهید
ماه است، پناه ز آفتابش بدهید
اى سنگ‌دلان کوفه و شام و عراق!
قاسم گل مجتبى است، آبش بدهید
این ماه که از پرده برون تافته است
با موى بلندش دل و جان بافته است
بادا ز نظر دور! که این پور حسن
در دامن حُسن پرورش یافته است
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
