اى گل که طراوت سحر دارى تو!

 چون خون خداى، همسفر دارى تو

آن لالۀ عاشقى که از عاشورا

 هفتاد و دو داغ بر جگر دارى تو

زینب که ز پنج آینه نورش دادند

 تا بزم خدا فیض حضورش دادند

زینب ز ازل بود همان زینب لیک

 در کرببلا اذن ظهورش دادند

در سوگ تو اشک پاک خواهم ز خدا

 آه دل شعله‌ناک خواهم ز خدا

تا بر تن چاک چاک تو ناله زنم

 یک سینه‌ی چاک چاک خواهم ز خدا

زینب که شُکوه عشق پاینده از اوست

 ماهى است که نور صبر، تابنده از اوست

اسلام ز کربلا بُوَد زنده ولى

 تاریخ حیات کربلا زنده از اوست

بگرفت چو او پیش دلآرام، آرام

 می‌گفت به گوش او بیارام آرام

از خنده و بوسۀ حسینش زینب

 آرام ز گریه گشت آرام آرام

زینب که رسول و بوترابش پرورد

 زهرا ز براى انقلابش پرورد

پرورده‌ی مکتب حسین است و حسن

 ماهى است که پنج آفتابش پرورد

زینب که دل و روح دلیرى دارد

 در یارى دین، سهم کثیرى دارد

همچون حسن و حسین و زهرا و على

 نیروى شکست ناپذیرى دارد

اى سر که بُوَد بار غمت بر دوشم!

 زود است که داغ تو کند گل‌پوشم

بر خطبه‌ی من تو گوش کردى اکنون

 قرآن تو بخوان که من سراپا گوشم

در لوح زمانه از شهامت، زینب

 زد سکّه‌ی صبر و استقامت، زینب

این بس به فضیلتش که از سوى حسین

 دریافت نیابت به امامت، زینب

زینب که شُکوه جاودانی دارد

در ارض، حضور آسمانی دارد

از دست حسین بن علی، خون خدا

بر سینه، مدال قهرمانی دارد

از مهر تو هرگز نکند دل، زینب

 وز بعد تو کارش شده مشگل، زینب

تا با تو شریک در مصائب باشد

 سر می‌شکند به چوب محمل، زینب

زینب که به عشق، جوشش آموخته است

 ماه است و چو مهر، رخ برافروخته است

آیینه‌ی انقلاب خونین حسین

 بر قامت صبر او نظر دوخته است