شه‌سوار عرصۀ میدان عشق
شهریار عاشقان، سلطان عشق
باده‌نوش مجلس «قالوا بلی»
یکّه‌تاز عرصۀ کرببلا
شاه مظلومان چو کرد آهنگ جنگ
بهر جان‌بازی کمر بربست تنگ
شعله‌آسا بر میانش، ذوالفقار
آفتابی بود در «نصف‌النّهار»
شه سخن با ذوالجناح آغاز کرد
باب شفْقت بر رُخ او باز کرد:
ذوالجناحا! ای غزال تیز‌گام!
ای تو را گیسوی «حور‌العین»، لگام!
باز شو از راه خود، ای آفتاب!
یا بسوزان آسمان را یا متاب
کاش! هم‌چون اشک خونین از سپهر
اختران ریزند با ذرّات مهر
حسین بن علی نام از خدا داشت
خدا دانَد سر و سِرّی جدا داشت
فرود سنگ بر پیشانیِ او
هجومِ زخم‌ها ارزانیِ او
دور باش از آه آتش‌زای من
کاتش سوداست سر تا پای من
جذبۀ عشقش‌کشان، سوی شهش
در کشش زینب، به سوی خرگهش
دیگر تحملش به سر آمد، برابرش
دارد ز دست می‌رود عمه، عمو، سرش
شمشیر و نیزه، تیر و سنان متحد شدند
با هر صدای حرمله: «حمله به پیکرش»
زینب چو جسم پاک برادر نظاره کرد
کرد این خطاب و پیرهن صبر پاره کرد
ای تشنه لب به سوی که بعد از تو رو کنم؟
جویم که را که درد دل خود به او کنم؟
زینب چون دید پیکری اندر میان خون
چون آسمان که زخم تن از انجمش فزون
بی‌حد جراحتی، نتوان گفتنش که چند
پامال پیکری، نتوان دیدنش که چون
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
