شش‌ماه شبیه روضه‌خوان می‌خواندی

از غربت و داغ بی‌کران می‌خواندی

از نیزه و قتلگاه و خون می‌گفتی

از طشت طلا و خیزران می‌خواندی

شمع‌سان سوختم و ابرصفت گرییدم

تا تن پاره‌ی بی‌پیرهنت را دیدم

پر و بالم همه شد سوخته، ‌ای شمع امید!

بس‌ که پروانه صفت در طلبت گردیدم

از آسمان عشق تو کوکب به من رسید

حال بکای وقت سحر، شب به من رسید

با اشک خود نوشته‌ام امشب برای تو

شکر خدا دوباره مرکّب به من رسید

گفتند از او بگذر و بگذار به ناچار

رفتم نه به دلخواه، به اجبار به ناچار...

در حلقه‌ای از اشک پریشان شده رفتم

آن گونه که انگشترت انگار به ناچار...

چقدر گریه نوشته دلم برای سرت

تمام جسم تو زخمی...ولی فدای سرت

چه آمده به سرت زیر تیر و نیزه و نعل؟

بگو که بوسه بگیرم من از کجای سرت؟

آفتاب! ای آفتاب! ای آفتاب!

                        سر فرو بر در افق، دیگر متاب

ای زمین! ای آسمان! نابود شو

                        ای چراغ آفرینش! دود شو

آن زمان کز ظلمِ آن بی‌دین‌سپاه

                        شد عبور اهل بیت از قتلگاه

گر بپرسم:‌ زینب بی‌دل چه دید؟

                        گفت خواهی: پیکر شاه شهید

ناله‌ها تا گنبد مینا رسید

                        تا به مقتل، دختر زهرا رسید

وآن اسیران را چو بر مقتل، عبور

                        اوفتادی، گوییا شد نفخ صور

خسرو خوبان، نبی را جان پاک

                        کرد از معراج زین، رو سوی خاک

پیکرش، مجروح از تیر و سنان

                        جمع، دور شاه از اهریمنان

شه روان از خیمه سوی قتلگاه

                        هم‌عنانش بود خیل اشک و آه

پس در آن دم، آن سپاه مشرکین

                        حمله‌ور گشته سوی سلطان دین