یک وقت از ما نوحه و دم را نگیری

سینه‌زنی و شور و ماتم را نگیری

خیلی میان روضه‌هایت سود کردیم

یک موقع از ما روضه و غم را نگیری

دست خالی ز من و تار عبایش با تو

مژه‌ای از من و خاک کف پایش با تو

زحمت روضه‌مان هم که فقط با زهراست

قندش از مادر تو، مزۀ چایش با تو

از ازل عشق، در دلم بوده

سایۀ بر سرم، علم بوده

خانۀ اولم حرم بوده

دوباره آمده‌ام، پس کسی صدا کرده

میان این همه مردم مرا سوا کرده

دعای خیر کسی پشت سینه‌زن‌ها هست

چقدر فاطمه در حق ما دعا کرده

دارم امشب از گناهانم خجالت می‌‌کشم

از گناهان فراوانم خجالت می‌‌کشم

سر به زیر انداختم، از روی تو شرمنده‌ام

باز هم سر در گریبانم، خجالت می‌‌کشم

باید به محله رنگ ماتم بزنم

بر سر در خانه، چوب پرچم بزنم

ایام غم و سیاه‌پوشان شماست

بگذار سیاهی محرم بزنم

روز اول با همان خاکی که قنبر ساختند

از من و تو، سمت باب القبله نوکر ساختند

پرچمی بر عرش کوبیدند: اینجا روضه است

دستۀ سینه زنی پشت پیمبر ساختند

می‌خرم برجان خود درد و بلای روضه را

می‌کشم برصورتم دست شفای روضه را

پیش تو آخر سیاهی روسپیدم می‌کند 

دوست دارم پرچم بزم عزای روضه را

بوی اسپند کرده مدهوشم

دارم آقا سیاه می‌‌پوشم

اشک ریز غروب گودالم

از همین ابتدای چاووشم

چقدر دغدغه داری وصال سر برسد؟

دوباره یار سفر کرده از سفر برسد؟

چقدر دغدغه داری که روسفید شوی؟

به حد وسع برای فرج مفید شوی؟