این حدیث از ساقی دشت بلاست

                        نفس را سیراب‌ گر سازی خطاست

آن شهید تشنه‌لب، سقّای عشق

                        روز عاشورا در آن غوغای عشق

عطش نوشید، لب تشنه‌ترین شد

تنَش مجموعۀ زخم زمین شد

در این سو، چشم‌ها در راهِ او ماند

در آن سو، جذبۀ پیغمبرش خواند

دست در دست ساغری چرمین

تشنه افتاده است روی زمین

کیست این؟ این رشادت یک دست

اینکه بی او شکست قامت دین

وقتی عطش مشام حرم را دچار کرد

آثار زخم را به جگر آشکار کرد

شیری گرفت در کف خود جان مشک را

اسبی دوید و صاحب خود را سوار کرد

گاه ابر و گاه باران می‏‌شوم گاه از یک چشمه جوشان می‌‏شوم گاه از یک کوه می‏‌آیم فرود آبشار پرغرورم، گاه رود

اوج عطش از لعل  تو خوانده‌ است فرات

ندز لب تو، اشک فشانده‌ است فرات

زان روز که تصویر لب خشک تو دید

غرق عطشت هنوز مانده‌ است فرات

برخواند برادر و دل از غیر گسست

بی‌دست و سر و چشم، به راهش بنشست

پیچید چو بانگ «وا اخا»یش به حرم

با مویۀ «العطش»، دل خیمه شکست

دریا به لب خشک تو پهلو نزند

موج عطشت به بحر زانو نزند

از بهر کفی آب روان، غیرت تو

بر کوثر و سلسبیل هم رو نزند

تصویر تو را در دل خود جوید آب

با یاد لب تو، «العطش» گوید آب

چون از کف خود بریختی، موجی زد

تا دست ز آبروی خود شوید آب

از داغ تو، خیمه شرمسار عطش است

چشمان فرات، جویبار عطش است

دست و عَلَم و مشکِ به خاک افتاده

تفسیر سه حرفِ شعله‌بارِ (ع ط ش) است