جان جهان به شور تو در پیچ‌  و تاب شد

انگیخت گرد و، سایه کش آفتاب شد

بر چید خیمگی شب، و روز حساب شد

«خاموش محتشم که دل‌سنگ آب شد

                   بنیاد صبر و خانۀ طاقت خراب شد»

این راز پُر از عذاب پیشت باشد

تصویر من ِ خراب پیشت باشد

شاید که محرّمت نبودم آقا!

این اشک، علی الحساب پیشت باشد

مـردم بسـاط گـریـه و مـاتـم بیـاوریـد

وقتش شده که بیرق و پرچم بیاورید

مــردم کتـیبه‌هـای حـسـینیـّه نـزد کیـسـت؟

«باز این چه شورش است که...عالم» بیاورید

محرم است و زمین بار دیگر آشوبد

مدینه مویه کند، روح حیدر آشوبد

صدای نالۀ زهرا دوباره برخیزد

زمان بریزد و بر عرش محشر آشوبد

در عشق اقتدا به اویس قرن کنیم

این دیده را ز اشک، عقیق یمن کنیم

امسال هم تمام پس‌ انداز گریه را

قسمت شده که خرج سیاهی زدن کنیم

چو شهر علم نبی گشت در علی بشود

بدا به حال هرآن کس که بر علی بشود

غدیر صحنۀ اوج ولایت است ببین

پیمبر آمده از هر نظر علی بشود

تا ملائک همگی دور علی چرخیدند حاجیان را ز ارادت به علی سنجیدند

حاجیانی که همگی منتظر حق بودند در بر احمد مختار، علی را دیدند

بار سفر گو ببند هر که به ره آشناست

قافله‌ای از غدیر راهرو کربلاست

قافله‌ای سربلند بار سفر بسته‌اند

مبدا اینان غدیر مقصدشان نینواست

این چشم‌ها برای که تبخیر می‌شود؟  این حلقه‌ها برای چه زنجیر می‌شود؟

پیراهن محرم من را بیاورید  دارد زمان هیأت من دیر می‌شود

وقتش شده که هستی خود را فدا کنیم تا اینکه نذر روضۀ خون خدا کنیم   وقتش شده که مثل حسینیه‌های اشک دل را به رنگ پرچم ماه عزا کنیم

آماده می‌شوم که فراهم کنی مرا خرج عزای ماه محرم کنی مرا

آشفته‌ام، به سینه‌زدن عادتم بده تا در صفوف نوحه منظّم کنی مرا

از عرش از میان حسینیۀ خدا آمد صدای نالۀ «حیّ علی العزاء»

جمع ملائکه همه گریان شدند و بعد 

گفتند تسلیت همه بر ساحت خدا