پناه قافلۀ بی ­پناه! می­‌رفتی

به‌رغم دلهرۀ ذوالجناح می‌­رفتی

کسی برای تو دیگر نمانده بود آقا!

تو یک‌ تنه به دل آن سپاه می­‌رفتی

غم تا غم یار است، از غم خیر دیدیم

از گریه و از آه و ماتم خیر دیدیم

هر وقت دم دادیم تو بر ما دمیدى

ما بین دم دادن دمادم خیر دیدیم

نگفتنی ست غم بی شمار انگشتر

چنان عقیق شدم داغدار انگشتر

به مشک طعنه زده در میان قحطی آب

خوشا به حال لب آبدار انگشتر

در بارگاه قرب تو جان‌ها چه کم بهاست سرهای قدسیان همه بر روی نیزه‌هاست 

هفتاد ودو مسیح ولی بر صلیب نه  هفتاد ودو مسیح که سرهایشان جداست 

ذوالجناح آمد و آیینۀ زخم است تنش

هرچه آیینه به قربان چنین آمدنش

این زبان بسته چه دیده است که در ظهر عطش

چشمه در چشمه سرشک است زبان سخنش

به قربان پیراهن کوچکت به زخم عمیق تن کوچکت

به زخمی که بر دوش بابا شکفت بر اندام بی جوشن کوچکت

دل، پشتِ حصار حَرمت خسته‏‌ترین است  در سایۀ دیوار تو بنشسته‌‏ترین است 

بگشا گره از بال فرو بستۀ پرواز  کاین خیل کبوتر به تو دل‏بسته‌‏ترین است 

گل در مسیر غارت کولاک مانده بود

زیر تهاجم خس و خاشاک مانده بود

در پیش چشم مضطرب و شرمگین رود

روح لطیف آب عطشناک مانده بود

با کام تشنه بوسه زدی بر گلوی تیغ بر خاک ریخت تا به ابد آبروی تیغ نامی ز آب چشمۀ حیوان نمانده است این سان که جاودان شدی از سبوی تیغ  

یازده بار جهان گوشۀ زندان کم نیست کنج زندان بلا گریۀ باران کم نیست

سامرایی شده‌ام، راه گدایی بلدم لقمه نانی بده، از دست شما نان کم نیست

قسمت کعبه نشد تا که طوافت بکند بر دل کعبه همین داغ فراوان کم نیست

خبری می‌رسد از راه، خبر نزدیک است آب و آیینه بیارید سحرنزدیک است

طبق آیات وروایات رسیده ای قوم جمعۀ آمدن او به نظر نزدیک است

پیش از تو پرسید مسلم: اینجا کسی منتظر نیست؟

گفتند: چشم انتظاریم، امّا کسی منتظر نیست

ناگاه شهری از آدم، شد صخره‌هایی که گفتند:

برگرد دریا! که دیگر جز ما کسی منتظر نیست