تیغ در بین دو ابروش به هم برگشته

آنکه ابروش چنان تیغ دو دم برگشته

بس که موزون و طراز است به چشمم انگار

پیش بالاش بلندای علم برگشته

علی زهرای خود را بعد از آن فریاد پیدا کرد

بماند اینکه چادر را حسن در باد پیدا کرد

به غیر از در که در هم خورد شد، شرقی و غربی شد

زمان، خم شد شبیه فاطمه، ابعاد پیدا کرد

خواندند او را آن چنان و این چنینش

اما خدا خوانده‌ست زین‌العابدینش

دیشب اباالفضل آمد و امشب ابالکوه

از بین زهاد جهان زاهدترینش

کاروان چون شهود پیدا کرد

به حقیقت ورود پیدا کرد

هر کسی رفت در پی سِمَتَش

پس اباالفضل رود پیدا کرد

کل اعضای تو بر یکدیگر از رو وصل نیست

بس که از هم ریختی این سو به آن سو وصل نیست

پوست بر انگشت، انگشتان رنجورت به دست

دست بر آرنج و آرنجت به بازو وصل نیست

بر حنجرت سر نیزه تا بالا و پایین می‌رود

انگار امواج صدا بالا و پایین می‌رود

ماهی سرخ کوچکی با رقص تیر حرمله

در تُنگ دست ربنا بالا و پایین می‌رود

اولی را زد و زد متهم بعدی را

دومی دید دو دست قلم بعدی را

مرد فارغ نشده از زدن فرد نخست

زود امضاء زده حکم عدم بعدی را

سخن آغاز کنم از دهنم یا گوشم

که در اینجا دهنم زخم شد آنجا گوشم

چار انگشت که مردانه و نامحرم بود

پلی از درد زده چشم مرا تا گوشم

نقش بسته بر زمین، قلب ­پاره‌­پاره­‌اش

کاروان خسته و ... آخرین سواره‌­اش

نقش بسته بر زمین، دست شرحه شرحه‌­ای

می‌­رسد به مشک‌­ها، آخرین اشاره‌­اش

تقویم، روی صورتش چشم تری دارد

ماهِ محرم حس و حال دیگری دارد

سر وا نخواهد کرد این بغضِ گره خورده

در حنجرش حتما کلافِ بی سری دارد

از حجّ خانه‌­ای که به‌جز بام و در نبود

تا حجّ عشق، یک شریان بیشتر نبود

وقتی که آسمان تف هل من معین گرفت

انگار در زمین خدا یک نفر نبود

در افق سر می‌زنی، خورشید را داری به دست

از فراسوی زمان، از آسمان دور دست

در افق سر می‌زنی بر هودج رنگین‌کمان

برقی از خشم خدا بر ذوالفقارت می‌نشست