خواهم که مرا ز عشق پُرجوش کنی
با قبر مطهّرت هم‌آغوش کنی
هرگز نکنم تو را فراموش، حسین!
حاشا که تو هم مرا فراموش کنی
ای خون خدا که چشمه‌ی خورشیدی!
تو خوب‌ترین تجلّی توحیدی
بسیار بدی دیده‌ای از من امّا
نادیده بگیر آن چه از من دیدی
قرآن ناطقم که چنین پاره‌پاره‌ای
تو خفته‌ای به خاک و مرا نیست چاره‌ای
خورشید من ببین که دگر زینب تو را
در هفت آسمان نبُوَد یک ستاره‌ای
به پیشگاه تو بعد از سلام، یا جدّا!
مراست شِکوه ز قوم ظلام، یا جدّا!
ز شام می‌رسم و کتف و بازوان کبود
مراست نزد تو سوغات شام، یا جدّا!
اى شُکوه اربعینت جاودانى، اى پدر!
در برت باز آمدم با ناتوانى، اى پدر!
زائرى دیگر نمی‌آید چو ما در اربعین
از سرشک‌افشانى و آتش به جانى، اى پدر!
ماه من! در دل شب‌ها که به زندانت کرد؟
گل من! در طبق خار که پنهانت کرد؟
تو حسین منى و این همه پامال ستم
جان من! بازى تقدیر چه با جانت کرد؟
بتاب اى ماه! تا اختر فشانى‌هاى من بینى
برآى، اى لاله! تا آتش به جانى‌هاى من بینى
حسین من! رسیده کاروانت از سفر برخیز
که احوال من و هم‌کاروانى‌هاى من بینى
اى کربلا! اى کعبه‌ی عشق و امیدم!
بعد از جدایى‌ها به دیدارت رسیدم
اى کربلا! آغوش بگشا زینب آمد
من زینبم کز رنج دورى‌ها خمیدم
به کربلاى تو یک کاروان دل آوردم
امانتى که تو دادى به منزل آوردم
هزار بار به دریاى غم فرو رفتم
که چند درّ یتیمت به ساحل آوردم
به کویت ارمغان، خون دل و چشم تر آوردم
ز پیشت قلب غمگین بردم و غمگین‌تر آوردم
منم زینب که از کویت به صد رنج و محن رفتن
ولى در آمدن افزوده داغ دیگر آوردم
اى که می‌دانى غمت با سینه‌ی خواهر چه کرد!
در نگر با زینبت دست ستم آخر چه کرد
سر برآر و سرگذشت همرهانت را بپرس
تا ببینى این سفر با عترت اطهر چه کرد
خود فرزدق گفت: در قُرب حرم
من به حج می‌رفتمی با مادرم
ناگهان دیدم حسین و اهل او
آمده از مکّه بیرون کوبه‌کو
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
