باز هم اهل ولا بادۀ مستانه زدند

لب خود را به لب ساغر و پیمانه زدند

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

کار ما نیست غزل بافتن از نامِ حسن

کامِ ما مستِ عسل یافتن از جامِ حسن

حسنی نیست لبی کز لب لعلَش نَمکَد

صد و ده بار نمک گیر شده کامِ حسن

می‌نویسم جگر حیدر و زهرا آمد

آفتاب سحر حیدر و زهرا آمد

جلوه‌ای از هنر حیدر و زهرا آمد

اولین تاج سر حیدر و زهرا آمد

سائلی که حلقۀ در را به وقتش می‌زند

دست صاحبخانه روزی سر به بختش می‌زند

ای گدا، بر حاتم این در سلیمان رو زده

نوح هم این آستان را بارها جارو زده

دیشب گذری کردم از کوچۀ میخانه

دیدم همه مستان را دیوانۀ دیوانه

ساقیِ بلاجویان شاداب و لبِ خندان

می‌داد به سرمستان پیمانه به پیمانه

خاکِ ‌این خانه زَرَش بیشتر است

لُطفَش از دور و بَرَش بیشتر است

کارِ ما دستِ کریمی باشد

که شلوغیِ سَرَش بیشتر است

سبط اکبر! به پیمبر چه شباهت داری

نکند‌ آمده‌ای قصد نبوت داری؟

بی سبب نیست که بر سجده می‌افتی هرشب

به روی شانۀ خود بار ‌امامت داری

ای به دل مؤتمن، مونس جان من

‌ آمدم با حسین،‌ آمدم با حسن

تو مرا میزبان، من تو را میهمان

تو مرا همنشین، من تو را هم زبان

در سحر چشم که گریان بشود خوب‌تر است

سائلت پاره گریبان بشود خوب‌تر است

گرچه موسی ست مناجاتی طور تو ولی

گر خدا همدم چوپان بشود خوب‌تر است

روسیاهی که به همراهی خوبان برود

بر در کهف نگهبان بشود خوب‌تر است

هر کس برای توبه مصمم نمی‌شود

با صد هزار موعظه آدم نمی‌شود

امروز اگر که فرصت توبه هدر دهیم

فردا همین مجال فراهم نمی‌شود

ای خدا،‌ ای بی نیاز چاره ساز

بارالها، خالق بنده نواز

ای کریم ذوالعطا و فضل وجود

ای به سمتت کلَّ شیٍ فی السجود

امشب شب سقایی یعسوب دین است

پیمانه‌ها دست‌ امیرالمؤمنین است

بر تشنه کامان حرم سقاست حیدر

بر حضرت زهرا قسم آقاست حیدر