زینب، آن خاتون با عزّ و جلال

                        قافله‌سالار دشت پُرملال

چون به سوی قتلگه راهش فتاد

                        در دو گیتی شعله از آهش فتاد

آن زمان کز ظلمِ آن بی‌دین‌سپاه

                        شد عبور اهل بیت از قتلگاه

گر بپرسم:‌ زینب بی‌دل چه دید؟

                        گفت خواهی: پیکر شاه شهید

خون­مرثیه‌ات که بر لب آمد

گفتند دوباره زینب آمد

آتش به تبار کوفه افتاد

خورشید شکفته در شب آمد

بوستانِ لاله‌رویانِ حجیز

شد ز تاراج خزان، چون برگ‌ریز

کوفیان بستند بار قافله

بانوان را شد به گردون، غلغله

کاروان بر ماه خود، دل بسته بود

                        خصم، بهر کوچ، محمل بسته بود

جان هر یک بارها می‌شد فدا

                        تا از آن خونین‌بدن گردد جدا

ساربان زد چون که بانگ «الرّحیل»

                        عشق، خود آن کاروان را شد دلیل

چون سواری، نوبت بانو رسید

                        جامۀ صبر و شکیبایی درید

بر یتیمان حسین از یاوری

                        کرد زینب، التفات مادری

دیده را از اشک خونین، پاک کرد

                        درد خود را در دل خود، خاک کرد

ای به خون غلتان، شهنشاه جلیل!

                        خیز از جا کآمد ایّام رحیل

کاروان اینک بُوَد عازم به شام

                        بهر ساز و برگ ما بنْما قیام

روزِ عشق‌آموزِ عاشورا گذشت

                        سرگذشت عشق بود، امّا گذشت

روز ایثار و وفا و عشق و خون

                        عقل شد راهی به صحرای جنون

ناله‌ها تا گنبد مینا رسید

                        تا به مقتل، دختر زهرا رسید

وآن اسیران را چو بر مقتل، عبور

                        اوفتادی، گوییا شد نفخ صور

آه! از آن ساعت که با افغان و آه

                        شد عبور زینب اندر قتلگاه

شهریاری را به خون غلتان بدید

                        پاره‌پاره پیکر و عریان بدید

کاروان در شام آمد، شب رسید

                        نوبتِ ذکرِ غمِ زینب رسید

السّلام! ای آیۀ صبر جمیل!

                        السّلام! ای گوهر پاک و اصیل!