از سر نیزه دعایی کن سوای این و آن

چون امیدی نیست دیگر به دعای این و آن

جاده‌ای هستم که پایانم تویی امّا بدان

مانده روی بغض‌هایم ردّپای این و آن

وقت اذان مأذنه‌ها می‌شود کرید

وقت نماز فکر خدایانِ دیگرید

نزدیک شصت سال پر از کینه می‌شود

در انتقام غزوه‌ی بدر پیمبرید

آورده‌ام در شهرتان خاکسترم را

آیات باقیمانده‌ی بال و پرم را

آورده‌ام کوچه‌های نامسلمان

مؤمن‌ترین فریادهای حنجرم را

دیشب برای تو کمی ماتم نوشتم

مرثیه‌ای با رنگ‌های غم نوشتم

در انتهای آسمان هفت‌گانه

نام تو و پرواز را با هم نوشتم

یا که خدا به خلق پیمبر نمی‌دهد

یا گر دهد پیمبر ابتر نمی‌دهد

حتی اگر چه فیض الهی به هیچ کس

غیر از رسول سوره‌ی کوثر نمی‌دهد

دختر در این قبیله تجلّی کوثر است

بی‌خود خدا به فاطمه دختر نمی‌دهد

تو نوری و خورشید هم خاکستر توست

پرواز صد جبرئیل در بال و پر توست

این آیه‌های مریمِ در حالِ تنزیل

با آبشار رشته‌های معجر توست

داری عقیله ـ خواهر من ـ گریه می‌کنی؟

آیینه‌ی برابر من گریه می‌کنی

از لابه‌لای خیمه دلم تا مدینه رفت

خیلی شبیه مادر من گریه می‌کنی

من باغبان باغ به آتش کشیده‌ام

 کاینک به باغ سوخته خود رسیده‌ام

تفسیر آیه‌هاى کبیر شهادتم

 تصویر لاله‌هاى به خون در تپیده‌ام

من راه قیام تو به اتمام رساندم

 برنامه‌ی خود را به سرانجام رساندم

آن عهد که بر عهده من بود، برادر!

 کوشیدم و با صبر به انجام رساندم

عمّه! این صحرا به چشمم آشنا آید همى

 زین بیابانم گمان کربلا آید همى

ساربانا! کاروان را اندکى آهسته ران

 تا نشان از کاروان‌سالار ما آید همى

بازم هواى کوى تو بر سر فتاده است

 وز ماتمت به جان من اخگر فتاده است

عمرم گذشت و وصل تو ممکن نشد مرا

 دیدار ما مگر که به محشر فتاده است؟

باز اشکم به دیده می‌آید

«بوى گل‌هاى چیده می‌آید»

باز از دور، بانگ قافله‌اى

 که به مقصد رسیده می‌آید