قرآن ناطقم که چنین پاره‌پاره‌ای
تو خفته‌ای به خاک و مرا نیست چاره‌ای
خورشید من ببین که دگر زینب تو را
در هفت آسمان نبُوَد یک ستاره‌ای
بسته‌ام بار سفر از کویت
سر نداری که ببوسم رویت
کاش! می‌شد همه شب با سر تو
چون نسیمی که وزد بر مویت،
اى شُکوه اربعینت جاودانى، اى پدر!
در برت باز آمدم با ناتوانى، اى پدر!
زائرى دیگر نمی‌آید چو ما در اربعین
از سرشک‌افشانى و آتش به جانى، اى پدر!
ماه من! در دل شب‌ها که به زندانت کرد؟
گل من! در طبق خار که پنهانت کرد؟
تو حسین منى و این همه پامال ستم
جان من! بازى تقدیر چه با جانت کرد؟
بتاب اى ماه! تا اختر فشانى‌هاى من بینى
برآى، اى لاله! تا آتش به جانى‌هاى من بینى
حسین من! رسیده کاروانت از سفر برخیز
که احوال من و هم‌کاروانى‌هاى من بینى
اى کربلا! اى کعبه‌ی عشق و امیدم!
بعد از جدایى‌ها به دیدارت رسیدم
اى کربلا! آغوش بگشا زینب آمد
من زینبم کز رنج دورى‌ها خمیدم
به خاک کربلا تا پا نهادم با سر افتادم
در این دریاى غم دردا! که بار دیگر افتادم
سرت در این سفر با ما به هر جا کرد همراهى
به یاد آن سر خونین به خاکت با سر افتادم
به کویت ارمغان، خون دل و چشم تر آوردم
ز پیشت قلب غمگین بردم و غمگین‌تر آوردم
منم زینب که از کویت به صد رنج و محن رفتن
ولى در آمدن افزوده داغ دیگر آوردم
از این دیار چون که سفر کردم، اى حسین!
از جان خویش قطع نظر کردم، اى حسین!
در راه عشق، توشه‌ی دیگر چو لازم است
من زاد ره ز خون جگر کردم، اى حسین!
اى که می‌دانى غمت با سینه‌ی خواهر چه کرد!
در نگر با زینبت دست ستم آخر چه کرد
سر برآر و سرگذشت همرهانت را بپرس
تا ببینى این سفر با عترت اطهر چه کرد
تا جسم سر جداى تو را دیدم، اى حسین!
بر خویش از فراق تو لرزیدم، اى حسین!
وقت جدایى از تو که با تازیانه بود
چون چشمه‌هاى زخم تو جوشیدم، اى حسین!
خاست شیون آن زمان از مرد و زن
کوفه شد از ضجّه‌ها، «بیت‌الحَزَن»
هر که بر احوال ایشان بنْگریست
پیرهن زد چاک و چون باران گریست
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
