اگر که دیده‌ی خون‌بار من امان می‌داد
کنار خاک تو، شرح دلم، زبان می‌داد
تو بوده‌ای همه ره را و دیده‌‌ای که چسان
دلم به بوته‌ی عشق تو، امتحان می‌داد
خون شد پدر ز داغ فراقت، جگر مرا
خون، جای اشک می‌رود از چشم تر مرا
اکنون که آمدی به بَرَم، ای امید دل!
بشْنو دمی حکایت شرح سفر مرا
تا چند زنی ظالم! چوب این لب عطشان را؟
بردار از این لب‌ها، این چوب خزیران را
آخر نه تو را این سر، مهمان بُوَد؟ ای کافر!
تا چند روا داری، آزردن مهمان را؟
پیمود چون ز کوفه، جرس، راه شام را
از صبح کوفه دید توان، شامِ شام را
کم‌تر ز اهل کوفه نشد، جور اهل شام
شرح کدام گویم و وصف کدام را؟
جمعی که خلق شد دو جهان از برایشان
دادند در خرابه‌ی بی‌سقف، جایشان
آنان که بودشان به سر نُه سپهر، جای
مجروح از پیاده‌رَوی بود، پایشان
آنان که برگزید ز عالم، خدایشان
دادند در خرابه‌ی ویرانه، جایشان
آن‌ها که بود درگهشان تکیه‌گاه خلق
خشت خرابه گشت، چرا متّکایشان؟
در شام غم، خرابه چو شد، جای‌گاهشان
شد روزشان سیاه، چو بخت سیاهشان
هم متّکا و مسند‌شان، خاک بی‌کسی
هم نور‌بخش محفلشان، شمع آهشان
از کوفه شد اضافه دو صد، رنج شامشان
دادند در خرابه ز کینه، مقامشان
روزش نبود بهر یتیمان، جز آفتاب
جز غم نبود چیز دگر، بهر شامشان
چون شام گشت، آل پیمبر، مقامشان
از چاشت‌گاه کوفه بتر گشت، شامشان
از دُرد دَرد و زهر غم و شربت فراق
کرد آن چه داشت، ساقی دوران، به جامشان
باز، اسم کوفه آمد در میان و نامِ شام
آه آه از صبحِ کوفه! وای وای از شامِ شام!
روز اندر پیش چشمم، تیره‌تر آید ز شب
بشنَود گوشم اگر از خلق دوران، نامِ شام
ای فخر کائنات! گذر کن دمی به شام
ما را اسیر بین، تو ایا سیّد انام!
دانند شامیان ز جفا، خون ما حلال
بگذر به ما که گشته به ما زندگی، حرام
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
