دوباره وقت غم و وقت عزاست اربعینِ حضرت خون خداست پیرهنای مشکی رو در نیارید قافله هنوز تو راه کربلاست

کاروان می‌رسد از راه‌، ولی آه

چه دلگیر چه دلتنگ چه بی تاب

دل سنگ شده آب، از این نالۀ جانکاه

زنی مویه کنان ، موی کنان

 شب جمعه کنار شش گوشه

دل من حالت عجیبی داشت

می‌شنیدم صدای قلبم را

چشم من حس بی شکیبی داشت

نام تو قلم روی اساطیر کشید ایمان تو مرگ را به زنجیر کشید

قرآن مجسمی که آیاتت را در کرب و بلا خدا به تصویر کشید

تا خیمۀ تقرّب تو پر کشیده‌ایم

تو نور محض و ما ز تبار سپیده‌ایم

آقا اگر «مَصارِعُ عُشّاق» کربلاست

در عاشقی به منزل آخر رسیده‌ایم

من آمده‌ام، توشه‌ای از آهم ده

سوز نفس و اشک سحرگاهم ده

هرچند تمام کرده‌ای نعمت را

یک بار دگر به کربلا راهم ده

نگاهی کن به چشم بی‌قرارم

که بارانی‌تر از ابر بهارم

فقط یک آرزو مانده به سینه

هوای دیدن شش‌گوشه دارم

با نور خود سرشت مرا ناب ناب کن

من را برای نوکری‌ات انتخاب کن

هر چند بد حساب شدم، بی وفا شدم

اما مرا ز گریه کنانت حساب کن

دقیقه‌های پر از التهاب دفتر بود قلم میان دواتی ز خون شناور بود

به روی خاک، گلی بود از عطش سیراب که هرم گرم نفس‌هاش شعله پرور بود

دگر چه باغ و درختی؟ بهار اگر برود

چه بهره از دل دیوانه؟ یار اگر برود

حجاز، بر قدِ سروِ که تکیه خواهد کرد؟

به سوی دشت طف آن کوهسار اگر برود