گرچه درخت سرو منعّم نمی‌شود

زین پس کسی شبیه حسین خم نمی‌شود

غارت‌زده منم که ترا می‌دهم ز دست

دیگر چنین بساط، فراهم نمی‌شود

انگار تمام رعدها می‌غرّند

انگار تمام نخل‌ها مُضطرّند

ای کاش که آسمان زهم نشکافد

دارند سر امام را می‌بُرّند...

لب بر لب حادثه، رها از تردید

سرسبزتر از قدیم‌ها می‌خندید

می‌گفت که سرخ پرزدن دیدنی است

تا کور شود هر آنکه نتواند دید

یم فاطمی، دُر سرمدی، گل احمدی، مه هاشمی                                               ز سرادقات محمدی طلعت ظهور جلالتی

به سما قمر، به نبی ثمر، به فاطمه دُر، به علی گهر                                              به حسن جگر، به حسین پسر، چه نجابتی، چه اصالتی

در جوانی غم تو پیر مناجاتم کرد

مادرت فاطمه در سجده ملاقاتم کرد

دست دادم که کسی جز تو کرم ننماید

لیک دست کرمت قبلۀ حاجاتم کرد

بر نیزه سر برادرت می‌گردد

       تا کوچه به کوچه خواهرت می‌گردد

خورشید تویی، ستاره‌ها می‌گویند

   هر روز زمین دور سرت می‌گردد

بادها، نوحه خوان

بیدها، دستۀ زنجیر زن

لاله‌ها، سینه‌زنانِ حرمِ باغچه

ساکت نساز شور کسی را تو بعد از این

خاضع نکن غرور کسی را تو بعد از این

با نیزه در کلام شریفم دویده‌ای

بر هم نزن حضور کسی را تو بعد از این

ظهر است و امام شهدا مانده فقط

همراهش گویی که خدا مانده فقط

شش ماهه و عباس؛ در اردوی حسین

سرباز ِ بدون دست و پا مانده فقط

بنال ای دل که دیگر ماتم آمد

بگری ای دیده ایام غم آمد

گل غم سرزد از باغ مصیبت

جهان را تازه شد داغ مصیبت