من از اسارت آل امیه برگشتم 

و مانده‌ام که چگونه به تو بگویم که 

مرا ببخش، بدون رقیه برگشتم 

این سواران کیستند؟ انگار سر می‌آورند از بیابان بلا گویا خبر می آورند این گلوی کوچک انگاری که راه شیری است این سواران، کهکشان با خود مگر می‌آورند؟  

چون دلت از قفل جان زبانه برآرد

روح لطیف ترا ز خانه برآرد

طفلک معصوم من مسوز دلم را

آه تو از آتشم زبانه برآرد

ای کاش این غزل و غمش ابتدا نداشت

جغرافیا برای زمین کربلا نداشت

این شعر داغ زد به دلم تا نوشته شد

این بیت‌ها مرا به چه رنجی که وا نداشت

آن شب که آســـمان خدا بی ستاره بود

مردی حضور فاجعه را در نظاره بود

ســـهم کبوتران حـــرم، از حـــرامیان

بال شکسته، زخم فزون از شماره بود

انالحق بر لبت، شش ماهه منصور

سرت در باد رقصان، چشم بد دور!

شهادت با چنان شور و شکوهش

تو را می جست، از گهواره تا گور

دیدن شش ماهه که هوار ندارد

طفلک من با شما که کار ندارد

بی زره آوردمش که آب بنوشد

اصغر من قصد کارزار ندارد

داغ تو از تنم جگری تازه می‌برد

خرمن زباغ تو شرری تازه می‌برد

آن آیه را نخواند لبم بی مناسبت

هر لحظۀ تو وحی‌تری تازه می‌برد

از دم نیزه هزاران سر خونین طی شد

زیر هر حنجره یک خنجر خونین طی شد

در درون شریانم زن طوفان­زادی است

که صدش حادثۀ محشر خونین طی شد

یکتا گهری ز صدر دین افتده

آویزۀ عرش بر زمین افتاده

افسوس که در واقعۀ کرببلا

از خاتم انبیا نگین افتاده