این روزها که می‌‌گذرد، غرق حسرتم

مثل قنوت‌های بدون اجابتم!

بسته‌ست چشم‌های مرا غفلت گناه

تو حاضری! منم که گرفتار غیبتم!

خشکی چشم پشیمان مرا دریابید

به غباری سر مژگان مرا دریابید

من اویسم ز قرن آمدم، آقایم نیست

چشم‌های تر حیران مرا دریابید

غم ما کم، غم نگار زیاد

چشم ما خشک و اشک یار زیاد

قول‌های وفاشده معدود

زدن زیر هر قرار، زیاد

هر جا سخن از رقیه جان می‌آید

صوت صلوات عرشیان می‌آید

در مجلس این سه ساله من معتقدم

عطر خوش صاحب الزمان می‌آید

خاک قدم رقیه باشی عشق است

زیر علم رقیه باشی عشق است

با مهدی صاحب الزمان از ره لطف

یک شب حرم رقیه باشی عشق است

چرا آوارۀ کوه و بیابانم؟ نمی‌دانم

چه می‌خواهد غم عشق تو از جانم؟ نمی‌دانم

به سمت آسمان رو می‌کنم هر جمعه می‌پرسم

کجایی ماه پشت ابر پنهانم؟ نمی‌دانم

زمان لطف، صحبت از حقارتم نمی‌کنی

کریمی‌ و نظاره بر لیاقتم نمی‌کنی

تو را ز یاد می‌برم زمان معصیت، ولی

مرا مؤاخذه برای غفلتم نمی‌کنی

راه را گم کرده‌ام، آواره و تنها شدم

یاد آقایم نبودم، غرق در دنیا شدم

دل سپردم به همه، الا عزیز فاطمه

حق من بوده دچار غصه و غم‌ها شدم

یک روز پی کسبی و در فکر معاشی

یک روز شدی غرق تماشای حواشی

ای طالب طوف نوۀ زادۀ کعبه

وقتش نشده تا که سرت را بتراشی؟

از عطای فاطمه من مبتلا بر حیدرم

از ازل تا روز محشر ریزه‌خوار این درم

مرتضی خود گفته بابای من مسکین بُود

او بود بابا و زهرای مطهر مادرم