جان بر کف و سرفراز، می‌جنگد سرخ

وارسته و بی نیاز، می‌جنگد سرخ

این مـــــرد؛ به سمت قبلۀ عاشورا

بــــــا اسلحۀ نمــاز، می‌جنگد سرخ

به جنگل می‌برد پای سفر، آزاده‌ها را

میان گرگ‌­ها جا می‌گذارد جاده‌ها را

نمی‌خواهد ببیند آن‌طرف، هیزم به دوشان

رها کردند در آتش، دل سجّاده‌ها را

باران گرفته بود و دلم هم گرفته بود

عالم دوباره بوی محرّم گرفته بود

همراه با صدای تپش­‌های قلب من

انگار آسمان و زمین دم گرفته بود

دختری ماند مثل گل ز حسین

چهره‌اش باغ، باغِ نسرین بود

جایش آغوش و دامن و بر و دوش

بس که شور آفرین و شیرین بود

ای دل شده! کربلا ظهور جان است

در چشم زمین تــــولد ایمـان است

دیبـــاچۀ سرخ مُصحف بیداری ست

آمیزه‌ای از حماسه و عرفــان است

دریا نشسته بود روی دست خورشید

از شاخۀ امواج، مروارید می­‌چید

قویی به سمت آب‌ها آرام می‌رفت

با بال‌هایش روی ساحل نور ­پاشید

کاروان در کاروان دل بر سر دل بود آنجا

ناقه‌ها در ناقه‌ها افتاده در گِل بود آنجا

رودی از گل‌های پرپر در بسیط خاک جاری

همسفر با عاشقان، منزل‌ به‌ منزل بود آنجا

نیزه را سرور من بستر راحت کردی شام را غلغلۀ صبح قیامت کردی

بر لب تشنه‌ات آن روز حکایت می‌کرد خاتمی را که در انگشت شهادت کردی

برخیز و بخوان کتاب عاشورا  را

سرفصل بلند و ناب عاشورا  را

برخیــز و بخوان به لهجۀ بیداری

خـون نامۀ انقلاب عاشورا  را

از تماس تازیانه هر تنی آزرده بود

صحنه را عباس اگر می‌دید بی‌شک مُرده بود

تا غروب روز عاشورا خدا خود شاهد است

عمۀ سادات را کوچک کسی نشمرده بود

هربار که رفته، قدِ خم آورده

از علقمه دستان قلم آورده

سر تا قدم حسین گل کاری شد

بس لالۀ پرپر به حرم آورده

حسین! ای همایون همای سعادت

حسین! ای شه ملک صبر و شهامت

فروغی ز نور تو خورشید رخشان

ز دریای جود تو کوثر، حکایت