تا شعر صمیمیت انسان خواندی

بی حنجره از لبان باران خواندی

تاریخ قیام انبیا کامل شد

وقتی که به روی نیزه قرآن خواندی

آن طشت که خون عشق را می‌نوشید

در فهم دلیل خون او می‌کوشید

آن روز شعور خیزران جالب بود

انگار لبان وحی را می‌نوشید

زینب...نه ببین! دوباره مادر با اوست

عباس...نه، آیینۀ حیدر با اوست

اکبر...نه، بخوان در اشک خاموش حسین

تکرار جوانی پیمبر با اوست

گرچه صد غائله آب است و زمین تا شمشیر

عطشم را ننشانید، مگر با شمشیر

می­‌روم، تا تب خیزابی خون راهی  نیست

بلکه آوردم از آن معرکه سر با شمشیر

تا به دستیاری تو عشق را برفراز آسمان علم کند

ناگزیر بود دست خویش را در حوالی زمین قلم کند

دید، آب و نیزه، نقشه می­‌کشند، مثل آتش از میانشان گذشت

تا حصار فتنۀ  فرات را با لبان تشنه متهم کند

آنک

مردی در آستانۀ  تردید

ایستاد

غروب تو زود بود

طلوع نابهنگام

سپیدی محض! پاکی سرشار!

تا ابد

بزرگ‌ترین معمّای تاریخ خواهد بود

با ناله و شور و شین بر می‌گردد

با مویۀ زینبین بر می‌گردد

انگار پس از چهل غروب خونبار

امروز سر حسین بر می‌گردد

دیگر نه دلم هوای صحرا دارد

نه میل گذار و گشت دنیا دارد

امروز برای یک کبوتر آیا

ای گنبد زرد، شانه‌ات جا دارد؟

بـاز هم جـام دیـده‌ها خـون شـد

سینـه همـچـون مدینه محزون شـد

از مـدینـه به سینه آه افتـاد

شـهر تا شـهر؛ نالـه راه افتـاد

باز هم می‌شوم کبوترتان

دور این گنبد منوّرتان

من نمک‌گیر سفره‌ات شده‌ام

دست خالی نرفتم از درتان