گر تو مشتاق حقی، بگْذر ز غیر

که خداجویی چه در کعبه، چه دیر

آن شنیدم کز نصارا بُد «وهب»

وز صلیب و دیر نامد محتجب

چون که «عابس»، گرمی هنگامه دید

خون غیرت در رگ جانش دوید

گفت با خود: مَرد باید بود، مَرد

خوش بُوَد از مرد، استقبال درد

در رجز می‌گفت: هستم ابن قین

می‌زنم شمشیر در راه حسین

این حسین، سبط رسول اکرم است

خود خدا را زیب عرش اعظم است

شاه گفتا با «زهیر» و با «سعید»:

باید اکنون پیش رویم ایستید

تا صلات خوف بنْمایم ادا

هم شما را اجر باشد با خدا

گفت عابس با شه مُلک وجود:

بر تو باد از حضرت یزدان، درود!

باللَّه! از نزدیک و دور، ای شهریار!

از همه بیگانه و خویش و تبار،

نوجوانی آمد اندر نزد شاه

کش پدر کشته شدی در رزم‌گاه

وز شهامت بسته تیغی بر میان

تا ستاند کیفرش از کوفیان

هان! سعادت بنْگر و توفیق رب

ای شگفت! از قصّه‌ی «امّ‌الوهب»

بودی اندر جیش و لشکرگاه شاه

نوجوانی، مظهر لطف اله

چون حبیب بن مظاهر شد خبر

از غریبیّ شه جنّ و بشر

پس ز کوفه کرد عزم نینوا

کرد آهنگ دیار کربلا

ای دریغا! عمر شد صرف گناه

چهره‌ی دل از معاصی شد سیاه

شست‌وشوی ظاهری نبْوَد مفید

کی سیه زین شست‌وشو گردد سفید؟

بار دیگر بندبندم، نی شده

خونم اندر شیشه‌ی دل، می‌ شده

نی، نوای نینوایی می‌زند

سینه، ‌ساز کربلایی می‌زند

خامه‌ی مُشکین گرفت از مشک، لون

تا نویسد قصّه‌ی دل‌جوی «جون»

جون هم بود از غلامان سیاه

با سیاهی، روشن و رخشان چو ماه

دردم ز کودکی‌ است که با رویِ هم‌چو ماه

از خیمه شد به یاری آن شاهِ بی‌سپاه

بی‌تاب چون دل، از برِ زینب فرار کرد

آمد چو طفلِ اشکِ روان، در کنار شاه

کای عمّ تاج‌دار! به خاک از چه خفته‌ای؟

برخیز از آفتاب، بیا تا به خیمه‌گاه