قرآن چرا به روی زمین اوفتاده است؟

شمر لعین به صفحه او پا نهاده است!

دیدم به چشم فاطمی خود، عمو حسین

زهرا کنار مقتل تو ایستاده است

ابری رسید و پیکرت را بر بدن دوخت

بر پیکر ارباب گوئیا کفن دوخت

تیری رسید و جسم عبدالله را هم

بر پیکر ارباب، جای پیرهن دوخت

باز می‌خواهم سری پر شور و شر

تا بنالم همچو مرغان سحر

طبع لیلی را دگر مجنون کنم

از غم دل، دیده را جیحون کنم

چشم‌هایی که پر از باران بود

تشنگی را به عمو می‌بخشید

باغبان، کوچک، اما یک باغ

لالۀ سرخ به او می‌بخشید

آن لاله که عشق و خون، بهارش بودند

 مرغان بهشت بى‌قرارش بودند

آن روز که جاى مجتبى خالى بود

 در کرببلا دو یادگارش بودند

سلام باد به عبداللَّه! آن صغیر دگر

 که بود در صدف کربلا یکى گوهر

تمام نور که بُد نور دیده‌ی زهرا

 تمام حُسن که بودش حسن یگانه پدر

گاهی دلم برای پدر تنگ می‌شود

دلگیر از این زمانه‌ی نیرنگ می‌شود

اینجا کسی یتیم‌نوازی نمی‌کند

اینجا نصیب صورتمان چنگ می‌شود

غیرت خاکسترش رنگ دگر داشت

شعله‌ی بال و پرش میل سفر داشت

آنکه در این یازده سال یتیمی

تا که عمو بود انگار پدر داشت

ای هواخواهان جان‌باز حسین!

هم‌دم و هم‌راه و هم‌راز حسین!

ای ز جان‌بگْذشتگان کربلا!

ای به خون‌آغشتگان کربلا!

بر سرم افتاده هفتاد و دو شور

در دلم افتاده هفتاد و دو نور

می‌سزد هر لحظه هفتاد و دو بار

بر لب آرم وصف هفتاد و دو یار

چون به دشت کربلا، سلطان عشق

مانْد تنها در صف میدان عشق

لشکر غم، حمله‌ور از شش طرف

دشمنان از چار جانب بسته صف

بزم‌آرای قضا در کربلا

چون صلا زد عاشقان را بر بلا

تشنگان باده‌ی جام الست

آن بلا‌جویان مست می‌پرست،