لباس مشکی ما را به دستمان بدهید

به ما حسینیۀ گریه را نشان بدهید

مرا که راهی بزم عزای اربابم

برای زود رسیدن کمی توان بدهید

لبریز از اشک و آهیم

چون کوله‌بار گناهیم

با پا و دست و سر و چشم

هر یک نفر، یک سپاهیم

وقتی که بر پیشانی‌ام مهر گدا است

یعنی که تقدیرم به دستان شما است

دم بازدم در سینه‌ها نام تو جاری است

این حنجره اهدایی زهرا به ما است

هرجا که حرف معرفت افتاد لاجرم

شاعر نوشت اول خط «صاحب کرم»

صاحب کرم اگرچه به ظاهر شود ذلیل

اما به ذهن مردم دنیاست محترم

اشعار سرخ دل‌شکنش را بیاورید

دم‌نوحه‌های سینه‌زنش را بیاورید

دارد صدای قافله از دور می‌‌رسد

اسفندِ وقت آمدنش را بیاورید

روضه‌خوان‌ها غالباً وقتی به منبر می‌‌رسند

با همان یک یا حسین از سر به آخر می‌‌رسند

روضه‌ها را از پسر تحویل بابا داده و

از سر بر نیزۀ بابا به دختر می‌‌رسند

آمد محرّم نبض عالم ایستاده

از حرکتش حتّی زمین هم ایستاده

ما پیرو دستور «فابک للحسین» یم

بر آفتاب دیده، شبنم ایستاده

بسم رب الفاطمه آغاز کردم گریه را

از گلوی بغض‌هایم باز کردم گریه را

مثل یک مادر که فرزندش ز دستش می‌‌رود

اقتدا کردم به او، ابراز کردم گریه را

وقتی همه جا شهره به عنوان تو باشیم

باید که فقط ریزه‌خور خوان تو باشیم

دامن نکش از دست گداهای گرفتار

بگذار کمی دست به دامان تو باشیم

آقا سلام! ماه محرم شروع شد

«باز این چه شورش است و چه ماتم» شروع شد

آقا سلام! کاسۀ اشکی به من دهید

ماه گدایی من و چشمم شروع شد

بچه‌ها بازم محرم اومده

عید ما با بهار غم اومده

بچه‌ها خیمۀ ماتم بزنید

همگی به سینه محکم بزنید

در کوچه‌ها، نسیم بهشت محرم است

این شهر بی مجالس روضه، جهنم است

پیراهن سیاه عزاداری شما

زیباترین تجلی عشق مجسم است