بچه‌ها بازم محرم اومده

عید ما با بهار غم اومده

بچه‌ها خیمۀ ماتم بزنید

همگی به سینه محکم بزنید

هوای کهنۀ این شهر تازه دم کرده

گناهکاریمان «تنزل النقم» کرده

«ظلمت نفسی» ما را شنید دلبر و گفت:

امان ز نفس کسی که به خود ستم کرده

قسم به عشق، جدایی ز آشنا سخت است

جدایی از سحر و محفل دعا سخت است

برای دیدۀ شب زنده‌دار خود گریم

قسم به اشک سحر، دوری از بکا سخت است

دلم هوای بقیع دارد و غم صادق

عزا گرفته دل من ز ماتم صادق

دوباره بیرق مشکی به دست دل گیرم

زنم به سینه که آمد محرم صادق

حسین آیینه دار جمال توحید است

حسین جلوه نمای جلال توحید است

حسین منحصرا واصل الی الحق است

حسین مظهر تام کمال توحید است

با مهر اعتبار امام شهیدها

شش دانگ عشق خورده به نام شهیدها

وقتی شهید، نام خداوند عالم است

یعنی خدایی‌اند تمام شهیدها

اول شب بود، اما ترس فردا داشتند

دست و پا گم کرده بودند و تماشا داشتند

اقتدای این جماعت بر امامی‌دیگر است

طول دادم سجده چون، قصد فرادا داشتند

در محرم هر که صاحب منبر است

در قیامت عرش را تاج سر است

غافل از کبریت احمر گر شود

شعلۀ سر دونهال بی بر است

دلم هوای حرم کرده حضرت ارباب

تو را به جان عزیزت بیا مرا دریاب

دوباره شور پیاده روی به سر دارم

شبانه سوی حرم، گریه، زمزمه، مهتاب

دل و یاد خدا الحمدلله

سر و شور دعا الحمدلله

پس از عمری رفاقت با بدی‌ها

من و یاد خدا الحمدلله

به پایم بند و زنجیر گنه بود

شدم ناگه رها الحمدلله

الگوی فرشتگان معصوم است او

بر واژه‌ی صبر و عشق، مفهوم است او

از خطبه‌ی آتشین او پیدا شد

بانوی قیام، «امّ‌کلثوم» است او

رزمندۀ عشقم مرا همسنگرى نیست

مادر نه، فرزندى نه، یار و همسرى نیست

جز مرگِ غربت با دل صد پاره از غم

بهر نجات از غصه راه بهترى نیست

غربت ببین فریاد من بر آسمان است

اما چه سازم قاتلم را باورى نیست